Off The Wall & On the wall

(for English, scroll down) Bij deze presenteer ik mijn laatste digitale kunstwerk uit de Helden/Heroes serie ” Off The Wall” en blik ik terug op de opening van de Nieuwste Leden expositie van galerie de Ploegh.

Off The Wall (Helden no.5)

Off-The-Wall- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019
Off The Wall – nr. 5 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm

Limited (1/1) en gesigneerde digitale art print on canvas 120/80 cm

Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht? In dit geval doel ik daarmee op Michael Jackson. Ik heb echt zitten kauwen op deze vraag . Om een antwoord te vinden ben ik terug gereisd naar 1982. Ik was 12 en was net het fenomeen popmuziek aan het ontdekken. Voor mijn 12e lag mijn muzikale voorkeur bij Fame, Grease en, laat ik mijzelf niet sparen, zelfs Shakin’ Stevens. Ter verdediging voor de Shakin’ Stevens crush, je moet toch ergens beginnen, toch? 

Maar toen, kijkend naar de wekelijkse Count Down show, kwam daar een heel nieuw fenomeen bij, de video clip.  (oh, er is zoveel veranderd!) Maar kan je de opwinding nog herinneren ? (80ers)! Weken voor de release van Michael Jacksons Beat It, werd er al wild gespeculeerd. Er stond iets speciaals te gebeuren. Wat later, de zelfde procedure met de song en clip ‘Thriller’. De spanning werd over weken uitgesmeerd en dan……… Blast, bang, wow!  Het was ongeëvenaard. En voor mij was er een held geboren. Ik hield al heel erg van dansen (*Fame)  maar ik was zo aangeraakt door zijn bewegingen dat ik de moonwalk en alle pasjes uit de Triller clip heb leren dansen, zelfs de zombie pasjes. Later, in clubs en discotheken, danste ik me zelf een slag in de rondte op het veel eerder uitgebrachte ‘Don’t Stop Till You Get Enough‘ en vele andere nooit gedateerde ultiem swingende nummers. (ook van de Jackson 5). En als hobby DJ (Sister Feelgood), platen draaiend tijdens feesten op culturele broedplaats DOAS (in haar hoogtij dagen), incidenteel in Cafe de Singel en later maandelijks bij Jazz/muziek cafe Jazzy Jam, was Michael Jackson vaste prik. Stilzitten geen optie…

De wereld lag aan zijn voeten en verslond hem. Dit verlegen en kwetsbare figuur, gek geworden? Eindeloos sleutelend aan zijn eigen voorkomen. Tot dat er niet meer te sleutelen viel en een bleke ongelukkige Pinoccio overliet. En om het nog wat erger te maken, zijn vermeende (of bewezen) pedofiele activiteiten die na zijn dood nog een extra aan het licht zijn gekomen. 

De filosofische  vraag; Had Michael Jacksons meer talent dan hij aan kon? Of maakte de gemene vader figuur, het totale gebrek aan normaal en privacy een freak van hem? 

Dan nu mijn antwoord op de eerste vraag; “Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht?”, zou zijn; muzikaal, nooit, persoonlijk, heb ik meer met hem te doen dan dat ik hem kan veroordelen. 

Ik heb een sterk gevoel dat hij naast dader ook slachtoffer was. En ook ben ik dankbaar voor wat hij mij en vele anderen gegeven heeft met zijn muziek en dans. Dus hij hoort thuis in mijn helden serie, geflankeerd door Peter Pan, zijn rol model. 

Zie hier de complete Helden serie tot nu:

On te wall (terugblik opening Nieuwste leden expositie)

https://www.deploegh.nl/nieuwste-leden/

Gisteren 08 september j.l. werd de 2e ronde Nieuwste leden expositie geopend in Galerie de Ploegh. Het was een moment om elkaar als nieuwe leden te ontmoeten en iets te leren over elkaars werk. Daarnaast is het een mooie uitgebalanceerde expositie van heel divers werk en disciplines. De expositie loot tot 29 september en wordt afgesloten met een finisage, deze is om 16u. Ik hoop je daar nog te ontmoeten.

https://www.deploegh.nl/nieuwste-leden/

Off The Wall & On the wall

(English) Hereby I present my latest digital artwork from the Heroes series ‘ Off the Wall’ and reflect on the opening of the Newest Member Exhibition by galerie de Ploegh’

Off The Wall (Helden no.5)

Off-The-Wall- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019
Off The Wall – nr. 5 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm

Limited (1/1) digital art print on canvas 120/80 cm

Can a hero fall from his pedestal in hindsight? In this particular case I aim at musical hero Michael Jackson. I was really a bit troubled by this question. To find an answer I travelled back to the eighties, 1982. I was12 years old, just grasping the phenomenon of pop music. (Fame, Grease and (for real) even Shakin’ Stevens had my interest in my previous years. In my defence for the Shakin’ Stevens crush, you have to start somewhere…. right?

But then, watching this weekly music show Count Down encountering a new phenomenon- the video clip. (Oh, how much has changed…) But can you remember the excitement (80-ties people)! Weeks before the release of Michael Jackson’s song Beat It, the word was out, something special was going down. Later, the same procedure repeated with the song and clip  ‘Thriller’. The tension was stretched over weeks before the release and then…. Blast, bang, wow!  It was unprecedented. And for me a star, an icon was born. I loved dancing already (*Fame) but I was so exited by his moves that I actually learned the moonwalk and the thriller clip dances by heart, even the zombie- moves. Later on in dance halls and discotheques I danced my brains out on his earlier hit song ‘Don’t Stop Till You Get Enough and many more, never out-dated and ultimate swinging music. (including the Jackson 5 period). And being a hobby DJ for a while (Sister Feelgood), record spinning during parties at DOAS (in her glory days), incidentally at theme nights at Cafe de Single and later on on a monthly base at jazz/ music cafe Jazzy Jam, Michael Jackson was a must do. And everyone started moving…inevitable.

The world loved and devoured him. This shy and vulnerable creature, gone mad? Tinkered at his appearance for ever, till there was nothing left to tinker with, leaving a pale-faced unhappy Pinocchio as remain. And to make it even worse, his alleged (or proved) paedophile actions, which culminated after his death. 

The soul question: Did Michael Jackson have more talent that he could bare?  Or is the frantic father figure, the total lac of normal and privacy made him a freak? 

Well now my answer to the first question “Can a hero fall from his pedestal on hindsight?”, would be: musically, never, personally, I do pity him more that I judge him. 

I have a strong sense of him, being, besides a predator, a victim too. And still I feel grateful for what he gave to many others and me. So he belongs her in my hero series. Flanked by Peter Pan, his role model. 

See here the complete overview of the Heroes series till now:

On te wall (review opening Newest Member Exhibition)

https://www.deploegh.nl/nieuwste-leden/

Yesterdag, September the 8th the second round of the Newest member Exhibition was opened @ galerie de Ploegh. It was a moment to get to know the other new artist and their works. Next to that, I can say it is a nice and balanced exhibition with a lot of diversity in style and discipline. The exhibition is to be seen till 29th of September and will close with a finsage at 16.00 hours. Hope to see you there?

https://www.deploegh.nl/nieuwste-leden

The Afterlife

The-Afterlife-2019-Helden/heroes-serie-artprint to op canvas-120-80cm
The Afterlife- nr 3 uit de serie Helden/Heroes. Artprint op canvas 120/80cm. 2019

The Afterlife is nr. 3 van de  Helden* serie.

For English Scroll down

Dearly beloved
We are gathered here today
To get through this thing called life

Electric word life
It means forever and that’s a mighty long time
But I’m here to tell you
There’s something else
The after world

A world of never ending happiness
You can always see the sun, day or night
“…………

Met deze woorden gidste Prince je zijn uitzinnige  ‘Lets Go Crazy’in. The afterworld, is waar hij nu is. Ik hoop dat het aan zijn verwachtingen voldoet.

Met dit nummer heb ik in 1984 kennis gemaakt met Prince. Niet helemaal waar als ik eerlijk ben. Daarvoor was ik al door mijn buurjongen met Prince in aanraking gebracht., Hij was een groot Prince fan en speelde zijn nummers virtuoos na op zijn electrische gitaar. Maar ik was toen niet direct onder de indruk van Prince (was er nog niet klaar voor), Ik vond het een ego trippende Jimmy Hendrix variant. Maar ik had het natuurlijk mis.

Dus eigenlijk de tweede introductie  was op een feestje bij een vriend of vriendin (dat kan ik me niet meer herinneren). Zij/hij had de video Purple Rain gehuurd . Een dun verhaaltje  maar de muziek kwam keihard binnen. (op dat zelfde moment stond New Years Day van U2 ook hoog in de hitlijsten- muziek die je binnenste buiten keert- als een urgente oerkracht) Dus dan ben je 14-15 jaar oud en wordt in het gezicht geslagen met een gevoel van opwinding, verandering, opstand en extravaganza. Het zou zomaar kunnen gebeuren, het was duidelijk aanwezig, deze buitensporige energie. 

Op dat zelfde moment was ik mij zelf aan het ontdekken, in plaats van groepsdier  als individu wachtend om vorm te krijgen. Door een aangeboren aversie tegen traditie en verwachtingen voelde ik me wel eens verloren van tijd tot tijd. Het leek zoveel makkelijker gewoon te in en aan te passen als een stukje van een grotere puzzel. Jammer genoeg, dat was niet ik. 

Als het niet voor mijn helden was geweest zou ik me tot op de dag van vandaag on-aangesloten voelen . Het feit dat zij bestonden maakte me bewust van het feit  dat anders zijn juist een groot pluspunt kan zijn 

Wat Prince betreft, want dit is zijn spreekwoordelijke podium- hij was onnavolgbaar in zijn onuitputtelijke bron  aan creativiteit, Daar had hij zoveel van dat het constant stroomde, altijd voor de troepen uit,   ongebreideld met groot en zichtbaar plezier. Deze man, een muzikant pur sang. Een muzikant die zich opwond over goedkope, commercieel en slecht geproduceerde muziek. Die er voor koos geen SLAAF te zijn van de muziek industrie., zijn eigen pad koos. Maar tegelijkertijd ook muzikale foutjes en missers had. 

In de beeldende kunst is er veel vrijheid maar ook veel rigiditeit en dogma’s. Mijzelf, Ik kan me ook niet beheersen als het gaat om creativiteit. Het is mijn zwakte en mijn kracht. Lucide of vaag? Ik heb wel geworsteld met deze karakteristiek. Maar ik kan me verheugen in de gedachte dat  de weg naar Rome vele wegen kent  zelfs asymmetrische, excentrische en beautiful ones*

  • In de achtergrond tref je Jimmy Hendrix (staand) en Sly Stone (springend) beide rolmodellen voor Prince

*Helden- Heroes- gallery

(English)

The Afterlife is nr. 3 from the Heroes* series.  

Dearly beloved
We are gathered here today
To get through this thing called life

Electric word life
It means forever and that’s a mighty long time
But I’m here to tell you
There’s something else
The after world

A world of never ending happiness
You can always see the sun, day or night
“…………

With these words you’re guided into Princes unprecedented ‘Lets Go Crazy’. The afterworld, that’s were he’s at now. Hopefully it fits his expectations.

This is how I got introduced to Prince in 1984. Not entirely true if I am honest.  Before that, by my neighbor, he was complete and utterly Prince adapt and played his songs virtuous on his electric guitar. He was the first to introduce Prince to me and at the same time impressing me with his guitar skills. But really, I was not directly blown away by Prince. At first I thought he was a big egomaniac that looked and acted like Jimmy Hendrix. Of course, I stood corrected. 

So the second introduction was at a party of a friend. She or he (I can’t remember) had rented the ‘video’ Purple Rain. A thin storyline but the music had impact. (At the same time New Years Day of U2 was high in the charts- music that flips you inside out- an urgent-as a force of nature). So, your 14-15 years old and got slapped in the face with a sense of excitement, change, revolt and extravaganza. It might happen, it could happen, it was clearly present, this outrageous energy.

As for Prince, as this is his proverbial stage, he was unparalleled in his flood of creativity. He had so much of it that it flowed constantly, always ahead of everyone, unconstrained and with great and visible joy. This man, a musician pur sang, a musician that got annoyed over commercial and shallow produced music. Who choose not to become a SLAVE of the music industry, followed his own path. And  at the same time made musical flaws and mistakes too.

In this period I was also discovering my self as being not one of the flock but as an individual waiting to get shape . Due to an inborn aversion to traditions and expectations, I felt kind of lost from time to time. It seems so much easier, fitting and blending as a piece of a greater puzzle. This was –unfortunately- not for me. 

If it wasn’t for them, my heroes, I might remain puzzled how to fit in my entire life. But the fact they existed proofed that oddness was in fact a great asset of life!.

In my line of work there is a lot of freedom but also a lot of rigidness and lets call it dogmas. Me, I can’t constrain my self if it comes to creativity. It is my weakness and my strength. Am I lucid or hazy? I did struggle with this characteristic. But than I feel at ease with the thought that there are many roads to Rome, even asymmetrical ones, eccentric ones and …… beautiful ones*

  • In the background both Jimmy Hendrix (standing) and Sly Stone (jumping) both role models for Prince.