In a green space, green screens hang casually in front of and over each other. Here every possible thought can be projected and every imagination can become reality. A space where everything can happen at once. The past, the future and the present, like Einstein’s theory, captured in one entity, our universe. Overwhelming and comforting in equal measure.
Virgin Screen – Green 2024
Virgin Screens 02 – Green
Bij deze presenteer ik mijn laatste schilderij ‘Virgin Screens 02 – Green’
In een groene ruimte hangen groene schermen nonchalant voor en over elkaar. Hier kan elke mogelijke gedachte worden geprojecteerd en kan elke verbeelding werkelijkheid worden. Een ruimte waar alles tegelijk kan gebeuren. Het verleden, de toekomst en het heden, zoals de theorie van Einstein, gevangen in één entiteit, ons universum. Overweldigend en troostend tegelijkertijd.
We bevinden ons op een roltrap (lees: escalator) van een Londonse metro (ik denk Kings Cross) station, 2019.
De menigte wordt efficiënt door verkeersruimtes, langs platforms en naar verschillende niveaus gemanaged. Binnen deze beperkte ruimte zijn, op of neer, naar links of naar rechts de enige vragen gesteld en de enige keuzes om te maken, het simpele leven. Echter, kleine vragen kunnen grote consequenties hebben. Het is makkelijk om de weg kwijt te raken.
De staande statische reizigers worden voortbewogen op een perpetuum trap. Eén trap naar de hemel en een ander naar midden aarde, net als Dante’s Goddelijke komedie.
Deze hele omgeving doet mij denken aan een industriële lopende band. Een lopende band van poppen. Kleine doorsnee plastic torso’s in afwachting van een ontmoeting met hun lichaamsdelen ergens in het proces. Hoofden, armen, benen, haar en ogen worden er systematisch opgeschroefd en op gelijmd totdat uiteindelijk ook de naakte schaamte wordt bedekt met schattige poppen kleren. De lopende band komt tot een eind zodra het perfecte complete en betere speelgoed personages zijn geworden. Klaar om te rock en dollen in hun kunstmatige poppen levens.
Maar wat doet de haai hier? Wat staat hier te gebeuren? Wat escaleert hier op de escalator?
Escalator 2021
(English)
Acrylic on canvas 120/80 cm 2021
Hereby I present to you my latest artwork – painting, Escalator
We find ourselves on an escalator (probably Kings Cross) of the London Underground 2019.
The crowd is efficiently managed through stretched traffic spaces, platforms and levels. Within this confined space, going up or down, turn left or right are the only questions asked or choices to make, the simple life. However little questions can have big consequences. It’s easy to get lost along the way.
The queued and static passengers are transported on a perpetual stairway. One stairway goes to heaven and another to middle earth, just like Dante’s Divine comedy.
This whole scenery makes me somehow associate it with an industrial assembly line, an assembly line of dolls. Plain little plastic torsos are waiting to meet its body parts somewhere along the line. Heads, arms, legs, hair and eyes are screwed and clued on systematically and finally its naked shame is covered in cute doll clothes. The assembly line comes to an end as soon as it becomes a complete and perfectly enhanced toy personality. Ready to rock and doll in their artificial lives.
But what is the shark doing there? What is going down here? What escalades on the escalator?
Hereby I present to you my latest work L.C.D. (Liquid Crystal Dismay)(scroll naar beneden voor NL)
An upside-down, futuristic space featuring two young Japanese girls in a doorway. A man dissolves in bright light. The girls are disconnected to each other and the third party in he room. The bizarre and unattached environment doesnt seems to affect them. So unaware and deeply involved with other matters. The room as presented is based on the interior of Museum Mumok in Vienna, the Japanese girls were also captured at a touristic site in Vienna and finally the dissolving man is derived from my lover. This painting is part of the ‘Brave New World’ series (inspired on Aldous Huxley’s dystrophic science fiction Brave New World 1932)
(NL)Bij deze presenteer ik mijn laatste werk L.C.D. (Liquid Crystal Dismay). Een futuristische ruimte op zijn kop toont twee jonge Japanse meisjes in een deur opening. Een man verdwijnt in het licht. De meisjes zijn ontkoppeld van elkaar en de derde partij in de ruimte. De vreemde en onthechte omgeving lijken hen niet te raken. Zo onbewust en diep verwikkeld in andere zaken als ze zijn. De ruimte die je ziet is ontleent aan het interieur van Museum Mumok in Wenen, de Japanse meisjes heb ik vastgelegd op een toeristische locatie in Wenen en tot slot de verdwijnende man, daar heb ik een foto van mijn partner voor gebruikt. Dit schilderij maakt deel uit van de serie Brave New World (geïnspireerd op Aldous Huxley ‘s dystopische sciencefiction ‘Brave New World’ uit 1932)
L.C.D.Liquid Crystal Dismay- acrylic on canvas-acryl op canvas- 150/100cm- 2018
