Tag: atelier007

Geplaatst op

second formation/part two/prelude to..update and coming up….

Portret nr.19. 3 uit 19 portretten zijn inmiddels vervallen, overgeschilderd, niet goed genoeg bevonden. The deleted scenes….. Mijn streven is 25 portretten (5 x 5), dus ben er bijna. Dit is weer even een tussen standje.

Me My Selfie and I is een van de nieuwe werken die te zien zal zijn tijdens mijn expo Excess For All, 12 november in Galerie Verzantvoort, Apeldoorn. Binnenkort meer daar over.

Portrait nr. 19. 3 from 19 portraits are deleted and overpainted again because, found to be not good enough… the deleted scenes. I aim at 25 portraits (5 x 5) so I’m close. This is just another update.

Me My Selfie and I is one of the works i will present at my exhibition Excess For All,  november 12 at Galerie Verzantvoort, Apeldoorn. More information will follow.

Asian Teaser Tour

Op dit moment is mijn werk op weg naar Hong Kong alwaar het op verschillende locaties gepresenteerd gaat worden onder de noemer ‘Asian Teaser tour’. Waar dit toe gaat leiden, nu nog geen idee. Ik sta er open in en vind het een interessant avontuur.

later meer hierover.

Asian Teaser Tour

At this current moment my work (The Beginning) is on it’s way to Hong Kong were it will be presented at several locations by the name ‘Asian Teaser Tour’. Were this all leads to, no idea. I am open to this endeavor and adventure. More information will follow.

Bijzonder- Heden

Recent de gevelbekleding van de Zwolse design winkel Bijzonder-Heden (Papenstraat, Zwolle) ontworpen. Het totaal design betreft een gevelplaat over de breedte van de gevel, een gevelbord en een open/gesloten-bord. Het resultaat hieronder;

Bijzonder- Heden

Recently I designed the a commercial facade cladding, signboard and open closed sign for design store Bijzonder-Heden (Papenstraat, Zwolle). Results shown below:

Geplaatst op

First section/part one/ prelude to…..

Weer een stapje verder met de totstandkoming van mijn ‘multi panelled’ werk Me My Selfie & I. 

Dit is eerste combinatie van portretten waarvan ik denk dat ze goed samengaan. Heel wat eerdere portretten zijn inmiddels gesneuveld. Ik kam het hele internet af voor selfies en wat blijkt, heel veel selfies zijn te vlak om een spannend portret mee te maken. Vaak overbelicht, weinig contrast of schaduw. De meeste zijn door een filtertje getrokken waardoor alle oneffenheden zijn verdwenen. In eerste instantie overwoog ik ook gewoon mee te gaan in het vlakke maar ik heb toch een expressieve basis nodig om ook lekker te kunnen schilderen, lekker aan te kunnen zetten. Zoals ik het nu bezie ga ik toch in blokken van 3 bij 3. In ieder geval 2 maar wie weet meer. Dat hangt dus heel erg af van wat ik nog kan vinden iets wat, wat toevoegt aan het beeld. We’ll see.

The first combinations of portraits were I could approve off, I think. I feel they go well together. Quiet some portraits are eliminated in the meanwhile. I comb the web thoroughly for new selfies and guess what, lot of them are to smoothed to create an expressive portrait. Often overexposed and an absence of contrast and shadows. Most portraits are processed by a photo-filter, and by doing this al unevenness disappeared. At first I decided to go along with this flat portraits but now I realize, I need an expressive base to work well, to paint well. As it seems at the moment the formations of 3 by 3 pieces works well clustered. So for now this one is complete, apart from the finishing touch it gets in the end > if there is one > if it needs one. And formation 2 (maybe 3) will follow. We’ll see.

 

 

 

Geplaatst op

Prelude to ‘ Me Myselfy and I’ 02

Een maand of anderhalf geleden ben ik gestart met een meerluik (tot nu toe 16 stuks) van vierkante (Instagram maat) selfie portretten. Aanvankelijk was het de bedoeling om er in max 3 werksessies, van pakweg een uur per portret, aan te werken. Toen ik er mee startte dacht ik daar mee weg te komen. En de verademing om weer even portretjes te mogen maken gaf het gevoel vleugels te hebben. Maar een portret maken is verraderlijk. Sowieso een schilderij maken is een verraderlijk iets. Je zou denken dat je je ambacht na een x aantal jaar wel hebt gemastered. Maar elke keer stap je vol overgave in de zelfde valkuilen om daarna weer een eureka momentje te beleven. Aha, ja zo was het, dit is wat ik altijd doe. Je bent zo bezig met proporties, gelijkenis en levendigheid dat je soms het ware schilderen uit het oog verliest. Het lekkere smeren en kliederen, vegen en weg schilderen, lekker lomp met een grote kwast als was je aan het beeldhouwen, is pielen met een penseeltje bang om een fout te maken. Een gevolg kan zijn dat het portret te glad of te popperig worden. Dat wil je niet maar dat moet je dan toch eerst weer even ontdekken. Bijna alle schilders die ik ken herkennen zich hier in. Het is altijd een soort gevecht. De opzet gaat lekker, je voelt je meester over de situatie, dat was de schetsfase ( :. dan komt er een soort tussenfase, zeg maar een periodiek vagevuur, waarbij je de lossigheid van de schets kwijtraakt en opzoek gaat naar de rake klappen. Je verliest je in details, je komt er niet uit, laat het een nachtje rusten, besluit hele stukken bruusk over te schilderen, ook dat ene goeie stuk (kill your darlings), er ontstaat chaos, dan ga je weer lekker schilderen….de rommel is net wat je nodig had om het spannend of goed te maken. Een andere eeuwige strijd, waar beeldhouwers geen last van hebben, is kleur. Dat moet precies juist zijn anders is het rond uit vloeken in de kerk. Wanneer is het precies juist? Nobody knows, de eenzame strijd van de schilder. Maar om af te ronden, ik heb afgelopen week geloof ik een aha moment gehad en voel ik nu echt welke kant het op moet gaan. Misschien verander ik nog wel weer van inzicht, maar voor nu voelt dat zo. Bijwijze van experiment zet ik elke keer een ‘voor dat moment’ klaar portretje op instagram, in zijn eigen vierkante keurslijfje, home of de selfie, waar ik ze ook allemaal in eerste instantie afgeplukt heb. De portretten hebben de naam ‘prelude to’ en dan een nr. Ze zijn dus pas af als het hele raam met 16 portretten af is dus worden ze soms alweer vervangen door een improved versie. Eigenlijk net als de selfie makende mens, blijven schaven en sleutelen in de hoop op dat ene perfecte beeld. Ik ben blij dat dit niet over mij gaat ( :

Vindt je het leuk om te volgen check dan:https://www.instagram.com/maoatelier007/

Geplaatst op

Lethargia

Mijn laatste werk ‘Lethargia’.  Acryl op canvas 170/100 cm. Zie ook saatchiart of Artolive

Lethargia gaat in mijn beleving over elementen uit onze westerse samenleving die een flinke stempel drukken. Los van het feit dat ik me gelukkig prijs in vrijheid, comfort en rijkdom kan bestaan heb ik toch soms het gevoel achter een façade te leven. Deze façade heeft verschillende verschijningsvormen. De façade als muur die ons in onze bubbel scheidt van de rest of de façade die de realiteit maskeert en mooier maakt. Onze moderne manier van leven, geabsorbeerd door kleine schermpjes, je ultieme zelf tonen aan de wereld met miljoenen poses, jij, die lol heeft, jij die mooi/succesvol is, jij die stoer is. We maken de balans op in likes, doen we nog mee? Ik ben er oké mee dat de technologie ons keihard in de vooruitgangsmodus heeft gezet maar ik heb het idee dat we er totaal door overdonderd worden. We zijn niet in controle. We zijn soms niet langer aan het hier en nu verbonden maar zweven ergens in Lethargia.

Letargia is according to me reflecting parts of our current western society. Apart from the fact that I am truly content with the freedom, comfort and wealth I life in, I sometimes experience us all living in a facade. This facade can have different appearances. Sometimes   the facade is a wall between the rest and us in our great bubble. Sometimes it is a facade to mask reality as it is. Our modern way of living, consumed by attention, depended on devices feels kind of empty at times. As zombies focussed on tiny screens, showing off to the world with million of pictures of your self, having fun, being pretty, being tough, cool or swag, being popular counting in likes. I am ok with the fact that modern tech society is progressing rapidly but I sense that we are overwhelmed by it. We are not in control. We are no longer attached to here and now but we are floating in letargia.