Helden/ Heroes serie – The A en De B-Sides- NL

(overzicht en achtergronden)

01 Fame

A- Side 01 – Portret David Bowie – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Helden (Heroes) 01- Fame

Ik ben met deze serie begonnen om in mijn eigen behoefte te voorzien om mijn helden op een voetstuk te plaatsen. De helden die in deze serie ten tonele gevoerd gaan worden zijn helden die soms al een (bijna) heel leven mee gaan, die me hebben geïnspireerd, opgevoed en me vooral hebben laten zien dat je niet in een standaard mal hoeft te passen om je plek te kunnen vinden. Althans, zij waren voor mij het ultieme bewijs dat het beter was niet in een mal te passen. Veel aspecten van het leven heb ik (zeker als puber -jong volwassene) als benauwend of te sturend ervaren. Niet mijn opvoeding trouwens, ik mocht mijn eigen weg kiezen! Ik ben dan ook geboren in 1970. Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft maar het klinkt wel zo ( :

Fame: De artprint is een compilatie van diverse gemanipuleerde beelden, waaronder tweemaal David Bowie. In de linkerhoek zit Hunky Dory in de rechterhoek The Thin White Duke. Omgeven door de werelden waartussen gelaveerd moest worden uitgebeeld in de losgelagen rockster (featuring Jimmy Page > Led Zeppelin)en de boekhouder. Ik zal niet de enige zijn die Bowie een muzikaal en creatief genie vond. Toch voelt hij altijd een beetje als van mij. In ieder geval binnen de kaders van deze artprint. The world is missing an angel or at least a (black) star (man)

Starman

B- Side 01- Portret David Bowie – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/5

Starman-No. 01 van de Helden/Heroes B-sides serie.
No. 01 van de Helden/Heroes B-sides serie. 

The B –sides – In het ontwerp/maakproces van de Helden/Heroes serie die ik nu The A- sides noem, ontstonden er verschillende scenario’s waarvan ik er uiteindelijk één koos als definitief beeld.  Soms geen makkelijke keuze want de niet gebruikte beelden waren ook veelbelovend. Omdat deze serie over mijn helden en indirect over mijn leven gaat en ik geboren in 1970 mijn eerste gekochte albums op een pick-up draaide, heb ik de 2ereeks beelden vernoemd naar de B kant van een plaat, The B- sides dus. De eerste serie, de A- sides, zijn uitgebracht als limited editions 1/1. Dus allen uniek. Deze B-sides, omdat verschil er moet zijn, zijn ook limited maar dan een limited edition van 1/5. Iets minder uniek maar ook iets betaalbaarder dan the A –sides.

Starman

Helden/ Heroes series – The B-sides 120/80 cm  limited  1/5

Ik ben de Helden/Heroes serie begonnen met ‘David Bowie’, getiteld Fame. Heroes is natuurlijk ook een verwijzing naar zijn Heroes album en nummer, dus in zekere zin  is de hele serie op Bowie geïnspireerd. Fame was enigszins vervreemdend en de Bowie die hierin figureert eist de aandacht niet op. Met Starman zet ik hem in tweede instantie volop in het stralende middelpunt. Het beeld zit boordevol verwijzingen die elke Bowie fan direct herkent; Major Tom, Black Star, Starman, The Man Who Fell To Earth, Thin White Duke, Diamond Dogs. De aantrekkingskracht van iemand als David Bowie zit in zijn ongrijpbaarheid, zijn luciditeit en vloeibaarheid. Via zijn karakters kon hij een totaal performance oproepen. In deze personages nam hij je mee op reis in een magische wereld. Voor mij plaveide hij dus de weg naar het kunstenaarschap. En hij laat in zijn hele levensloop zien dat zijn grilligheid, artisticiteit, commerciële successen en flops, allemaal naast elkaar bestaan. Omdat een ware creatieve geest dwaalt en zoekt kan het nooit 100 % consistent zijn of in beton gegoten en blijft het shiften van vorm en inhoud. Met wisselend succes dus maar met de zekerheid dat het nooit ophoudt te creëren. Omdat het creëren de basis van zijn/haar bestaan vormt. Kunst in haar puurste vorm als je het mij vraagt. 

Of in zijn eigen woorden 

“There’s a starman waiting in the sky
He’d like to come and meet us
But he thinks he’d blow our minds
There’s a starman waiting in the sky
He’s told us not to blow it
‘Cause he knows it’s all worthwhile”

What’s Going On

A- Side 02- Portret Marvin Gaye – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

whats-going-on-marvin-gaye- helden-autonoom-marit-otto
Whats Going On Digital art print -02 uit de serie Helden. Limited gesigneerd 1/1

Deze reeks is een homage aan hen die mij geïnspireerd, gemotiveerd en geraakt hebben en daardoor een waardevolle bijdrage aan mijn ‘zijn’ hebben gedaan. Ik geloof dat we helden nodig hebben om het beste in ons zelf naar voren te halen. Wat een echte held is kan per persoon verschillen. Mijn helden zijn voor mij creatieve wonderkinderen, sterren die zo hard stralen dat ze nog decennia lang na smeulen en vonken. Zo ook mijn muzikale held 02- Marvin Gaye, as fas as I am concerned, the undisputed king of soul.

Soul, hardcore soul! Ik was een jaar of 12/13 denk ik toen ik het nummer Sexual Healing voorbij zag komen bij het pop programma Count Down. Dit nummer was de aanleiding om een van mijn eerste albums te kopen (na Lets Dance en Heroes van David Bowie en Thriller van Michael Jackson) , Midnight Love. Ik heb het grijs gedraaid, zo grijs dat ik elk nootje en stembuiginkje in zijn stem nog precies weet. Ik zing het album van voor naar achter mee. Wel een gekke combinatie, Bowie, Michael Jackson, Marvin Gaye maar ja ik was 13, dus wat wil je. Daarnaast leek alles heel vloeibaar, Bowie die met Jazz en soul experimenteert, Jackson die rock invloeden in zijn muziek gebruikte en Marvin Gaye die de disco exploreerde. Wat ze gemeen hadden was natuurlijk een soort onwereldse grootsheid in hun hele doen en laten. Larger than life. 

Terug naar Marvin; Na Midnight Love werd ik gretig naar meer, helaas is er na Midnight Love nooit meer een album gemaakt want niet lang daarna (1984) werd hij doodgeschoten door zijn eigen vader. Dus de enige manier voor meer Marvin, was terug in de tijd. Ik ontdekte de albums, I Want YouLets get It On en What’s Going On en was meteen fan voor het leven. Ik had al vaker soul geluisterd en het altijd lekkere muziek gevonden maar dit was anders, dieper, rauwer, echter, sexier, tragischer, gevoeliger en apocalyptisher. Zijn stem roert mijn diepste bewustzijn, mijn ziel -soul- . Ik voel wat hij zingt en wil wonen in zijn stem. Soul is een muziekgenre met een essentie, muziek met of uit het hart. Maar wat ik mee heb genomen van Marvin Gaye in mijn verdere adolescente/volwassen leven is dat soul, een waarachtige bezieling kan zijn. Niet iets wat je doet maar meer iets wat je bent. Je wordt als het ware pure liefde. Ik zal nooit helemaal 100% in die staat geraken maar het is een levenslang streven. Rijkdom is een mentale staat, liefde is de staat van de ziel. Geld, macht en status heeft hier niets mee van doen. Hooguit iets wat per ongeluk bereikt wordt.

*What’s Going On is een geëngageerd album. 1971 Dit eerste album dat door Marvin Gaye zelf geproduceerd werd, bestaat uit negen nummers die vrijwel allemaal in elkaar overlopen. Het verhaal in de songteksten wordt verteld vanuit het oogpunt van een veteraan die terugkomt uit de Vietnamoorlog. Hij kijkt kritisch naar de Verenigde Staten, het land waarvoor hij vocht en waar hij niets anders ziet dan onrechtvaardigheid, leed en haat*. In het nummer Mercy Mercy Me bezingt hij de door de mens vervuilde wereld, een songtekst die intens oprecht klinkt en door merg en been gaat en vandaag nog actueel is. Het hele album is prachtig, een meesterwerk. 

Niet alleen is dit een hommage aan Marvin Gaye en soul muziek maar ook een pleidooi voor meer soul in de 21 eeuw. En ik durf bijna de stelling aan dat je een betere, zachtere en warmere versie van jezelf wordt door naar de muziek van Marvin Gaye te luisteren. Troost voor de ziel. Havent done it yet, try it? 

*- bron Wikipedia

Inner City Blues

B- Side 02- Portret Marvin Gaye – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/5

Innercity Blues-No. 02 van de Helden/Heroes B-sides serie.
Innercity Blues, No. 02 van de Helden/Heroes B-sides serie. 

Nummer 02 van de A-sides serie was een portret van Marvin Gaye getiteld Whats Going On. Whats Going On, een prachtig nummer en de titel van het gelijknamige album. Dit album staat bekend als één van Gayes beste en meest geëngageerde albums. This is what soul is al about,  als je het mij vraagt. Het laatste nummer van de B- side van het album is Inner City Blues, gelijk ook de titel van mijn B- Side, portret no. 2. Het is een indringend en muzikaal fantastisch nummer wat ontelbare keren is gecoverd. Thematisch gezien zou je kunnen zeggen dat het ook een Black Lives Matters anthem zou kunnen zijn, in die tijd maar zeker ook in onze tijd.  Het nummer gaat over de struggle in de Amerikaanse inner city getto’s, het gaat over economische malaise en politie geweld, in die tijd tegen een achtergrond van jonge kansloze Amerikanen die naar Vietnam gestuurd werden om ook nog in een zinloze oorlog te vechten. 

“Inflation no chance
To increase finance
Bills pile up sky high
Send that boy off to die”

Waar ik in deze dagen veel over na moet denken is de vraag: hoe adresseer je een probleem? Hoe vraag je aandacht voor een zaak. Als ik dan denk aan het ambassadeurschap van Marvin Gaye voor de zwarte zaak, denk ik dat hij een enorme bijdrage heeft geleverd. Juist door intelligentie, schoonheid en mooie maatschappij kritische poëzie de wereld in te sturen. 

“Oh, make me wanna holler
And throw up both my hands
Yea, it makes me wanna holler
And throw up both my hands
Crime is increasing
Trigger happy policing
Panic is spreading
God know where we’re heading”

Bizar hoe actueel het nummer lijkt. Maar zijn poëzie ging niet alleen over zwarte problematiek maar ook over andere maatschappelijke  issues zoals bijvoorbeeld vervuiling (Mercy Me).

Muziek zo intens, kunstzinnig en rijk dat het bij het gehele kleuren palet der mensheid binnen komt. Zijn muziek verbind en is pure liefde. 

Ik heb Marvin hier neergezet als de jonge soul god die hij was aan het begin van zijn carrière, centraal in beeld in een gouden gloed. De dubbele schaduw van zijn vader in de achtergrond en een banner van zijn latere sensueel beladen album I Want You aan het plafond.

The Afterlife

A- Side 03- Portret Prince – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

The-Afterlife-2019-Helden/heroes-serie-artprint to op canvas-120-80cm
The Afterlife- nr 3 uit de serie Helden/Heroes. Artprint op canvas 120/80cm. 2019

Dearly beloved
We are gathered here today
To get through this thing called life

Electric word life
It means forever and that’s a mighty long time
But I’m here to tell you
There’s something else
The after world

A world of never ending happiness
You can always see the sun, day or night
“…………

Met deze woorden gidste Prince je zijn uitzinnige  ‘Lets Go Crazy’in. The afterworld, is waar hij nu is. Ik hoop dat het aan zijn verwachtingen voldoet.

Met dit nummer heb ik in 1984 kennis gemaakt met Prince. Niet helemaal waar als ik eerlijk ben. Daarvoor was ik al door mijn buurjongen met Prince in aanraking gebracht., Hij was een groot Prince fan en speelde zijn nummers virtuoos na op zijn electrische gitaar. Maar ik was toen niet direct onder de indruk van Prince (was er nog niet klaar voor), Ik vond het een ego trippende Jimmy Hendrix variant. Maar ik had het natuurlijk mis.

Dus eigenlijk de tweede introductie  was op een feestje bij een vriend of vriendin (dat kan ik me niet meer herinneren). Zij/hij had de video Purple Rain gehuurd . Een dun verhaaltje  maar de muziek kwam keihard binnen. (op dat zelfde moment stond New Years Day van U2 ook hoog in de hitlijsten- muziek die je binnenste buiten keert- als een urgente oerkracht) Dus dan ben je 14-15 jaar oud en wordt in het gezicht geslagen met een gevoel van opwinding, verandering, opstand en extravaganza. Het zou zomaar kunnen gebeuren, het was duidelijk aanwezig, deze buitensporige energie. 

Op dat zelfde moment was ik mij zelf aan het ontdekken, in plaats van groepsdier  als individu wachtend om vorm te krijgen. Door een aangeboren aversie tegen traditie en verwachtingen voelde ik me wel eens verloren van tijd tot tijd. Het leek zoveel makkelijker gewoon te in en aan te passen als een stukje van een grotere puzzel. Jammer genoeg, dat was niet ik. 

Als het niet voor mijn helden was geweest zou ik me tot op de dag van vandaag on-aangesloten voelen . Het feit dat zij bestonden maakte me bewust van het feit  dat anders zijn juist een groot pluspunt kan zijn 

Wat Prince betreft, want dit is zijn spreekwoordelijke podium- hij was onnavolgbaar in zijn onuitputtelijke bron  aan creativiteit, Daar had hij zoveel van dat het constant stroomde, altijd voor de troepen uit,   ongebreideld met groot en zichtbaar plezier. Deze man, een muzikant pur sang. Een muzikant die zich opwond over goedkope, commercieel en slecht geproduceerde muziek. Die er voor koos geen SLAAF te zijn van de muziek industrie., zijn eigen pad koos. Maar tegelijkertijd ook muzikale foutjes en missers had. 

In de beeldende kunst is er veel vrijheid maar ook veel rigiditeit en dogma’s. Mijzelf, Ik kan me ook niet beheersen als het gaat om creativiteit. Het is mijn zwakte en mijn kracht. Lucide of vaag? Ik heb wel geworsteld met deze karakteristiek. Maar ik kan me verheugen in de gedachte dat  de weg naar Rome vele wegen kent  zelfs asymmetrische, excentrische en beautiful ones*

  • In de achtergrond tref je Jimmy Hendrix (staand) en Sly Stone (springend) beide rolmodellen voor Prince

Around The World In One Day

B- Side 03- Portret Prince – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/5

Around The World In One Day- Digitaal gemanipuleerde foto print op canvas 120/80cm-2020
Around The World In One Day maakt onderdeel uit van de Helden/Heroes serie- The B- Sides nr.: 03.*

Around The World In One Day is mijn tweede digitale portret van Prince Rogers Nelson, kortweg Prince, TAFKAP of the symbol.  We zien Prince hier als een grote allesomvattende illusionist en ziener die zijn gecreëerde wereld orkestreert op de achtergrond. Hij doemt op als een alwetende, alziende. Daaronder rent de jonge Prince over het water zonder een spoor en zonder spatten. Ik leg hier een link met de religieuze en spirituele Prince. De Prince die God sexy heeft gemaakt. Die God presenteert als het hoofd van een soort creatieve elite die het aardse met het hemelse verbindt.  Ik leg daarnaast ook een link met een van zijn latere albums Art, Official Age waarbij hij de album hoes siert met een derde oog!. De luchtballonnen zijn mijn vertaling van  zijn nummer Around The World In One Day, wat op zijn beurt weer zijn afgeleide was van Jules Verne ‘s ‘Reis om de wereld in 80 dagen’. Mijn beeld is een samenvatting van Prince als metaforische tijd-kosmos-wereld en hoofd reiziger maar wel één die zelf eigenlijk de bestemming blijkt te zijn

Off The Wall

A- Side 04- Portret Michael Jackson – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Off-The-Wall- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019
Off The Wall – nr. 5 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm

Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht? In dit geval doel ik daarmee op Michael Jackson. Ik heb echt zitten kauwen op deze vraag . Om een antwoord te vinden ben ik terug gereisd naar 1982. Ik was 12 en was net het fenomeen popmuziek aan het ontdekken. Voor mijn 12e lag mijn muzikale voorkeur bij Fame, Grease en, laat ik mijzelf niet sparen, zelfs Shakin’ Stevens. Ter verdediging voor de Shakin’ Stevens crush, je moet toch ergens beginnen, toch? 

Maar toen, kijkend naar de wekelijkse Count Down show, kwam daar een heel nieuw fenomeen bij, de video clip.  (oh, er is zoveel veranderd!) Maar kan je de opwinding nog herinneren ? (80ers)! Weken voor de release van Michael Jacksons Beat It, werd er al wild gespeculeerd. Er stond iets speciaals te gebeuren. Wat later, de zelfde procedure met de song en clip ‘Thriller’. De spanning werd over weken uitgesmeerd en dan……… Blast, bang, wow!  Het was ongeëvenaard. En voor mij was er een held geboren. Ik hield al heel erg van dansen (*Fame)  maar ik was zo aangeraakt door zijn bewegingen dat ik de moonwalk en alle pasjes uit de Triller clip heb leren dansen, zelfs de zombie pasjes. Later, in clubs en discotheken, danste ik me zelf een slag in de rondte op het veel eerder uitgebrachte ‘Don’t Stop Till You Get Enough‘ en vele andere nooit gedateerde ultiem swingende nummers. (ook van de Jackson 5). En als hobby DJ (Sister Feelgood), platen draaiend tijdens feesten op culturele broedplaats DOAS (in haar hoogtij dagen), incidenteel in Cafe de Singel en later maandelijks bij Jazz/muziek cafe Jazzy Jam, was Michael Jackson vaste prik. Stilzitten geen optie…

De wereld lag aan zijn voeten en verslond hem. Dit verlegen en kwetsbare figuur, gek geworden? Eindeloos sleutelend aan zijn eigen voorkomen. Tot dat er niet meer te sleutelen viel en een bleke ongelukkige Pinoccio overliet. En om het nog wat erger te maken, zijn vermeende (of bewezen) pedofiele activiteiten die na zijn dood nog een extra aan het licht zijn gekomen. 

De filosofische  vraag; Had Michael Jacksons meer talent dan hij aan kon? Of maakte de gemene vader figuur, het totale gebrek aan normaal en privacy een freak van hem? 

Dan nu mijn antwoord op de eerste vraag; “Kan een held van zijn voetstuk vallen met terugwerkende kracht?”, zou zijn; muzikaal, nooit, persoonlijk, heb ik meer met hem te doen dan dat ik hem kan veroordelen. 

Ik heb een sterk gevoel dat hij naast dader ook slachtoffer was. En ook ben ik dankbaar voor wat hij mij en vele anderen gegeven heeft met zijn muziek en dans. Dus hij hoort thuis in mijn helden serie, geflankeerd door Peter Pan, zijn rol model. 

Scream

B- Side 04- Portret Michael Jackson – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/5

Scream 120/80cm Limited & Signed 1/5 Helden/Heroes serie
Scream maakt onderdeel uit van de Helden/Heroes serie- The B- Sides nr.: 03.*

We zien de inmiddels verguisde antiheld in een (drie) dubbel portret. We zien hem als de dans virtuoos die hij was ten tijde van Billie Jean en de door hem geïntroduceerde Moonwalk.. 

Cooler dan cool, smoother dan smooth liet hij zien wat dansen kon zijn in extremen, en wie daarin de meester was. Hij heeft daarmee school gemaakt voor generaties later en is (bijna) nooit overtroffen. In portret 2 zien we hem springend en het uitschreeuwend  boven de horizon zweven. Een kunstenaar, eenzamer en verdwaalder dan wie dan ook. Doodgeknuffeld door zijn publiek, belegerd door de pers, uitgewrongen door zijn vader. Het derde portret komt daarom ook terug in een tabloid. Iedereen weet hoe het afgelopen is en welke naschok er nog postuum overheen kwam. Raar, zielig, vreemd en pervers, zo gaat hij de geschiedenis in. Terwijl het wonderkind dat hij  was daarmee ook enorm tekort wordt gedaan. De paradox hier is of je nog wel van een held mag spreken wetend wat we nu weten? Maar tegelijkertijd  is een heldenstatus die samenhangt van het positief inspireren van miljoenen mensen niet op zichzelf staand en blijvend. Is de duistere kant in dit geval de andere kant van dezelfde munt? Het antwoord laat ik in het midden. Met Scream wil ik het laten samenvallen, het genie en het opgejaagde wild. 

De titel is ontleent aan het nummer Scream wat hij samen met zijn zus Janet heeft geproduceerd. In dit nummer en bijbehorende video geeft hij al een psychedelisch inkijkje in hoe opgejaagd en geleefd hij zich voelde. 

Sugar In My Bowl

A- Side 05- Portret Nina Simone – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Sugar-in-my-bowl-2019-Helden/heroes-serie-artprint to op canvas-120-80cm-portret- Nina Simone
Sugar In My Bowl- nr 4 uit de serie Helden/Heroes. Limited & signed Altprint op canvas 120/80cm, oplage 1/1. 2019. (Portret Nina Simone)

Wat mijn eigen bedachte selectie criteria voor helden betreft; zij is mijn (anti) heldin, held voor meer dan een reden. 1- Een klassiek geschoolde zwarte muzikante, die niet vanzelfsprekend een vak opleiding kon genieten. Na highschool en de NY school of Arts, melde ze zich aan voor de Curtis Institute Of Music In Philadelphia. En werd daar afgewezen vanwege haar huidskleur. Deze pijnlijke ervaring is de voedingsbodem geweest voor haar activisme. 2- In die tijd als vrouw een iconische muzikale positie verwerven die artiesten als David Bowie liet twijfelen over hun eigen talenten.

Ik ben een witte ‘bevoorrechte’ vrouw maar een vrouw ! Geboren in een andere tijd maar toch ook moeten knokken voor mijn plekje in de wereld als mens, zeker ook als vrouw. Daarnaast kan elke vrouw zich identificeren met elke strijd tegen ongelijkheid, ook als het niet haar eigen strijd is. 

Terug kijkend in mijn eigen familie geschiedenis zie ik een ketting van slimme en ondernemende vrouwen voor mij. Deze vrouwen zijn mijn moeder en grootmoeders. Zij werden niet in staat gesteld om en te trouwen en tegelijkertijd een onafhankelijk bestaan te leiden. Ik behoor tot de generatie uit die keten die onafhankelijk is en onafhankelijke keuzes kon maken. Geïnspireerd door hun verhalen en de alles overstijgende soul/ jazz van Nina Simone, voel ik deze strijd nog altijd in mij, als een strijd die wereldwijd, in ieder geval, nog niet gestreden is.

Nina Simone was mooi, begaafd en militant. Haar exceptionele stem reikte al ver maar zij bracht het naar een nog hoger niveau met haar politieke provocaties, activisme en het aanzetten tot verandering.

In Sugar In my Bowl bezingt Nina een vrouw met een verlangen naar simpele  maar de goeie dingen uit het leven. Deze songtekst zegt meer dan duizend woorden.

“I Want A Little Sugar In My Bowl”

I want a little sugar
In my bowl
I want a little sweetness
Down in my soul
I could stand some lovin’
Oh so bad
I feel so funny and I feel so sad


I want a little steam
On my clothes
Maybe I can fix things up
So they’ll go
Whatsa matter Daddy
Come on, save my soul
I need some sugar in my bowl
I ain’t foolin’
I want some sugar in my bowl


You been acting different
I’ve been told
Soothe me
I want some sugar in my bowl
I want some steam
On my clothes
Maybe I can fix things up so they’ll go
Whatsa matter Daddy
Come on, save my soul
I want some sugar in my bowl
I ain’t foolin’
I want some sug
ar hmmm”

Strange Fruit

B- Side 05- Portret Nina Simone – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/5

Strange Fruit 20/80cm Limited & Signed 1/5 Helden/Heroes serie
Strange Fruit maakt onderdeel uit van de Helden/Heroes serie- The B- Sides nr.: 05.*

We zien Nina Simone in een grote ruimte die een Newyokse loft achtige uitstraling heeft. Ze deelt deze ruimte met zichzelf op piano, haar dochter Lisa op jonge kwetsbare leeftijd en dominee Martin Luther King. King staat voor haar strijdbaarheid en de raciaal verdeelde en ongelijke wereld waarin zij opgroeide. In het keukentje staan een paar flessen Jajemdie zowel verwijzen naar haar alcoholgebruik als naar haar band met Amsterdam. Deze sophisticated ruimte annex industriële huiskamer lijkt haast een eenzaam soort huize weltevree. Maar is dat niet.  De wand-het raam achter de balustrade heeft het voorkomen van een theater gevel, en is gevuld met een collage aan beelden van de rassensegregatie. De wereld waar Nina uit voort kwam en waar ze zich aan ontworsteld heeft. Simone liet zich haar recht als zwarte zangeres niet ontzeggen, zij eiste gelijke rechten en gelijke kansen en was daarmee naast een groot kunstenares, een inspirerende activiste. Het activisme is terug te luisteren in haar songteksten, zoals het nummer Strange Fruit, waar dit werk naar vernoemd is. 

Het nummer Strange Fruit beschrijft de lichamen van zwarte mannen die als ‘vreemd fruit’ aan een boom hangen. Een gruwelijke Amerikaanse geschiedenis waarvan de echo’s nog altijd doorklinken in de hedendaagse Amerikaanse samenleving.

Hieronder een aantal regels uit de song:

“Southern trees
Bear strange fruit
Blood on the leaves
And blood at the roots
Black bodies
Swinging in the southern breeze
Strange fruit hangin’”

Eerder werd dit nummer ook al vertolkt door Billy Holliday.Het is gebaseerd op het gedicht Bitter fruit uit 1937 dat Abel Meeropol onder het pseudoniem ‘Lewis Allan’ publiceerde.

Nina Simone wist als geen ander de rassendiscriminatie die haar ook ten deel viel om te buigen tot iets krachtigs en prachtigs. Maar strijdbaar als ze was op het podium, lukte het haar niet haar leven in de rails te laten lopen. Ze had last van manische depressiviteit en in haar privé leven ging het er heftig aan toe.Haar dochter Lisa hier afgebeeld op de balustrade met haar knuffel was vaak slachtoffer van haar moeders driftbuien en verwaarlozing, zij heeft waarschijnlijk een minder heldhaftige lezing over haar moeder. Nina Simone is een verhaal met vele kanten. Ook een held/heldin met een randje of het verhaal van de keerzijde van groot talent.

Into The Field Of Joy

A- Side 06- Portret Lenny Kravitz – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Into The Field Of Joy- Helden/Heroes-serie- nr. 5- 2019-portret- Lenny Kravitz-
Into The Field Of Joy – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lenny Kravitz)

Fields Of Joy, de 3e (hit) single van Lenny Kravitz zijn debuut album ‘Mama Said’ 1991. Ik was 21. Een roerige periode in mijn leven. Ik ging veel uit, werkte (net nog of net niet meer)  in Discotheek X Ray en later in Café de Singel (Zwolle). Mijn gedroomde carrière als grafisch ontwerper leek uit beeld. Een alternatieve carrière als horeca medewerker leek de weg op dat moment. Gedreven door een mix van jeugdige onbezonnenheid en opstandigheid maakte dat ik dit perspectief omarmde en zag als een perfecte combinatie van plezier en geld verdienen. Dat bleek natuurlijk uiteindelijk heel anders uit te pakken. Het heeft veel energie gekost om dit pad om te buigen in iets waarvan ik oprecht gelukkig zou worden; het kunstenaarschap. In die zelfde tijd was daar ineens the sound of Kravitz. Lenny Kravitz, een prachtige androgyne mix tussen Jimy Hendrix en Curtis Mayfield. Een ultra coole hippie en een rockbeest. Een boodschap van love, peace and happiness in een rauw jasje.

Ergens eind jaren 90 heb ik een tweeluik gemaakt met de titel- Into The Field Of Joy, vernoemd naar het nummer van Lenny Kravitz. Deze tweeluik stond voor mij voor optimisme, een start, het begin van iets nieuws. Zowel zakelijk als privé veranderde er van alles. Ik had net mijn eerste  atelier bemachtigd in de destijds gekraakte Oude Ambachtsschool (Mimosastraat 1) en voelde me als herboren  te midden van het kleurrijke gezelschap wat de Mimosa bevolkte. Ik kreeg vertrouwen in mezelf, mijn creativiteit en mijn toekomst. Hier zou het gaan beginnen en van dat pad ben ik nooit meer afgeweken. Into The Field Of Joy markeert voor mij een tijdperk en een belofte aan mijzelf.

Kravitz zelf heeft nog vele hits gehad en albums gemaakt. Stijlvast en zijn unieke sound altijd trouw blijvend. Laatst heb ik weer twee recente albums gekocht; ‘Black & White America’ & ‘Raise Vibration’ en die bleken even urgent en actueel te zijn  als zijn vroege werken. Als je als artiest zo lang zo continu in je kwaliteit kan blijven ben je voor mij een grote. Oh ja, toch het vermelden waard, tevens de eerste in mijn portret-reeks die nog (vol op) leeft, Len the Man!

Raise Vibration

Raise Vibration-Helden/Heroes B-side series-Digital artprint signed en limited 1/5 2020
Raise Vibration- Helden/Heroes B-side series

Raise Vibration is no. 06 van de Helden B-side series. Dit is mijn tweede portret van Lenny Kravitz.  In het eerste portret omringde ik hem met vlinders, in het tweede heb ik er voor gekozen hem in een klaproosveld te zetten. Een hippie kind, of in zijn eigen woorden een Bloemenkind/Flowerchild in a Field of Joy. 

De vlinders en de klaprozen zijn geen toeval. Kravitz combineert zijn talent voor muziek met betrokkenheid en idealisme. Wat vandaag eigenlijk steeds zeldzamer lijkt met de commercie die meer dan ooit haar scepter zwaait in de muziek industrie. Ik voel veel voor de met persoonlijke smaak doordrenkte activistisch- achtige muziek. Het heeft een soort essentie.  Als een beeldend kunstenaar  zijn mijn persoonlijke kijk, mijn zorgen en mijn statements volledig verweven met mijn persoonlijkheid. Ik zou ook niet weten hoe ik dat niet met elkaar verweven zou kunnen laten zijn. Om eerlijk te zijn, ik geloof ook dat er een enorme waarde  vermeerdering is als kunst, welke kunst dan ook, met haar voeten of wortels midden in de samenleving staat met al haar echte issues.  Ik geloof ook dat we constant worden beïnvloedt door alles wat we consumeren zowel fysiek als mentaal. Zoals momenteel Drill rap music  een bron vormt voor een zowel vreemde als wel angst aanjagende  hype zo zou een boodschap van liefde , vrede en verdraagzaamheid uit kunnen  monden in een golf van tolerantie en open minds. Het is beide inspiratie Tenminste, dat geloof ik. 

Als je dat gepraat over inhoud en betekenis even allemaal niet meerekent dan blijft het muzikale aspect nog altijd niet te negeren. Kravitz muziek is rauw, puur,  het grooved en rocked, nog altijd. Dus simpel vermaak is ook mogelijk en totaal aanwezig.

Rebel

A- Side 07- Portret Lauryn Hill – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Rebel- Helden/Heroes-serie- nr. 7- 2019-portret- Lauren Hill-
Rebel – nr. 6 van de Helden/Heroes serie Limited & signed (1/1) art print on canvas 120/80 cm. (Portret Lauren Hill)

‘Rebel’ is mijn portret van Lauryn Hill.  Zij maakte onderdeel uit van de hip hop formatie ‘The Fugees’ samen met Wyclef Jean. Zij werd solo artiest met haar debuut album “ Miseducation of Lauren Hill’.  

1999- coming of age- Het was 1999, het jaar dat ik 30 werd. Ik maakte een lang gewilde trip naar de U.S.A. met hartsvriendin, Anne Marieke. Eerste stop, New York City. We waren opgewonden, vervuld met grote verwachtingen en nieuwsgierig tot en met. Wat zou de US Of A voor ons in petto hebben? Het zou een reis worden die we nooit meer vergaten. We reisde van New York naar Memphis Tennessee, dwars door de Mississippi Delta naar Baton Rouge, New Orléans om daarna met de Greyhound op bezoek te gaan bij mijn oom in Plano/Dallas. Om vervolgens met hem weer Texas te ontdekken. Het was een fantastische reis maar vermoeiend en overweldigend tegelijkertijd. In feite zo overweldigend dat ik gevuld met alle indrukken en Amerikaanse tegenstellingen na afloop in iets tussen depressie en burn-out. Dit zou me uiteindelijk een jaar kosten om weer mijn ritme en balans te vinden. De reis naar Amerika was niet de reden maar wel de druppel die de emmer deed overlopen. Dus 1999 en 2000 was een periode van waarheid, volwassen worden, het leven nemen zoals het is, en met mezelf in het reine komen, mijn onzekerheden, mijn angsten, mijn verlangens en mijn doelen.

Cloisters Park –Doo Wop That Thing- Dit is het moment waarop Lauryn Hill haar intrede doet.  Dit was in Cloisters Park, New York. Ons verblijf in New York was heerlijk geweest, vol van ontmoetingen met prachtige mensen. We kamden de straten van New York uit, te voet. We liepen kilometers, net zoals we deden die dag dat we uiteindelijk in dit park terecht waren gekomen. Lekker op een bankje, in de schaduw onder een boom (het was meer dan 40 graden), een beetje relaxen. Mijn vriendin Anne Marieke was goed voorbereid op vakantie gegaan, gewapend met haar USA, (New York State Of Mind) tapes en haar Walkman. Ze deelde een rechter of een linker oortje met mij. Dit was mijn eerste ontmoeting met Lauryn Hill. ‘Doo Wop That Thing’ knalde door het oortje. En ik werd instant fan.

Unplugged- Rebel- Jaren later ontdekte ik de MTV Unplugged sessions. Dit dubbel album bevatte songs gezongen met een soms  hese, rauwe stem, zoals ze daar ook zelf aan refereerde. Liedjes met een diepe en serieuze ondertoon. Hier stond een vrouw, triester, ouder en wijzer maar ook wakker en bewust! Ze zingt met ziel en inhoud, ontdaan van alle pretentie. Nummers die verschil maken. Disc 1 eindigt met de song ‘Rebel (I Find It Hard To Say)’. Zonder meteen te weten waar dit nummer echt over ging, raakte het me meteen!  

Een paar regels uit de tekst;

“And while the people sleep, too comfortable to face it
Your lives are so incomplete, and nothing, and no one, can replace it
No, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no
And what I gotta say, and what I gotta say
And what I gotta say, and what I gotta say
And what I gotta say, and what I gotta say
And what I gotta say, and what I gotta say
Is rebel… rebel, rebel, rebel, rebel, rebel, rebel”

Deze regels zijn voor altijd in mijn hoofd gegraveerd. Haar tekst gaat eigenlijk over de Amadou Diallo shooting . Dit is hoe ze het in haar lied introduceert; 

“…I’ve written it about the whole Amadou Diallo situation...It was such a hot time in the city at that point, I was afraid that if I put the record out, people would Misunderstand what I meant by “Rebel” and they just take it to the streets” 

Vandaag de dag zou het ook zo een  Black Lives Matter strijdlied kunnen zijn. Voor mij, als niet zwart zijnde maar wel sympathiserend, lees ik er ook nog een hele andere boodschap in.  Ik beluister het meer in de zin van hoe wij met de wereld in het algemeen omgaan. Ik heb vaak het gevoel verdwaalt de zijn in een wereld die, a priori, geld gemotiveerd is. . En hoe deze wereld en haar natuur (flora, fauna) overlopen worden door een almaar uitdijende menselijke bevolking. Hoe onze gedrag een destructieve uitwerking heeft op onze wereld-genoten.. Als ik mijn hoofd ten rusten leg voel ik onrust. Kan soms niet slapen vanwege alle zorgen en vragen in mijn hoofd. Hoe gaat dit 21eeeuwse hoofdstuk eindigen? Worden we op tijd wakker? Wijzer? Hoe kunnen we überhaupt nog ongerust slapen wetende wat we weten? 

Dan lichten de woorden: “And while the people sleep, too comfortable to face it”, op in mijn hoofd

Lauryn Hill kaart zaken aan; daarvoor moet zij wel een moedige en sterke muzikant zijn. Naar mijn mening. Haar woorden zijn verontrustend en troostend tegelijkertijd. Haar woorden lijken rauw en eerlijk  en ik verlang naar helderheid en eerlijkheid in deze verwarrende en soms oppervlakkige lijkende wereld. 

Lees meer over mijn road trip @ https://maritotto.nl/reisverslag/

A- Side 08- Portret skin/ Skunk Anansi – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Doowopthatthing

Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5
Doowopthatthing no 06 van de Helden/Heroes B-sides serie. Limited & signed 1/5

Bij deze presenteer ik mijn laatste art print Doowopthatthing,no 06uit de Helden/Heroes B-side serie. Dit is mijn tweede portret van Lauryn Hill Rebel was de eerste uit de A-serie van de Helden/Heroes serie (oplage 1/1) Doowopthatthingis een print op canvas 120/80cm limited & signed in oplage van 1/5.

Artiest Lauryn Hill is als een ruwe en gepolijste diamant met vele facetten. Mijn eerste ontmoeting met haar muziek was met haar eerste solo album; The Miseducation Of Lauryn Hill. Het nummerDoo Wop That Thing schalde door mijn geleende oortje zittend op een bankje in de zon in The Cloisters (park) New York met mijn mede reiziger Anne Marieke (1999). Dit nummer resoneerde de New York vibe zoals die wij die toen ervaarden. Maar dit specifieke album is nog altijd een van mijn favorieten. Het is vrolijk, brutaal, stoer en aanwezig. Love it. Ze heeft niet veel albums gemaakt en daarnaast is het privé en professioneel een periode met haar bergafwaarts gegaan, anders gezegd ze ging down Hill. Er ging wat tijd voorbij toen Unplugged album mij ter oren kwam.  Dit album was ongetwijfeld nog steeds heel erg Lauryn Hill maar nu doordrenkt met het leven wat ze achter de rug had en de emoties waar ze doorheen gegaan was. Het album begint met een conversatie met het publiek, wat ze eigenlijk de hele tijd blijft doen tussen de nummers door. Ik heb er een paar opmerkelijk regels uitgepikt die haar metamorfose volgens mij goed illustreren. 

And you know, it’s real interesting because I used to be a performer, and I really don’t consider myself a performer so much anymore. I’m really just… I’m sharing, you know, more or less the music that I’ve been given. But if I stop, if I start, if I… you know… feel like saying, “Baby, baby, baby” for eighteen bars — whatever, you know? I just… I do that

Ze refereert ook aan haar stem die in haar woorden ‘raspy’ was geworden door de tijd heen. Maar dat vond ze ok omdat ze nu, een zanger was met ‘a lot of stuff on her throat. Ik bedoel….

Als een artiest in staat is tot een dergelijke introspectie en output dan voegt het zoveel toe aan alles wat ze doet en haar nalatenschap. In dat perspectief gezien was Miseducation haar coming out als solo artiest na een carrière bij de even succesvolle hip-hop formatie de Fugees. En het is zonder twijfel een prachtige prestatie maar de Unpluggesd sessies bewezen dat zij een kunstenaar met grote diepte was. Doo Wop That Thing leek naïef en bijna onschuldig in vergelijking tot bijvoorbeeld het nummer Rebel van het Unplugged album maar in hun unieke wijze waren ze beide extreme krachtig. En het paste op een of andere manier bij mijn eigen ‘coming of age’.

Lauryn Hill, “a singer with a lot of stuff on her throat”. Ik hoop haar recht te doen met deze visuele tribute. 

100 Ways To Be A Good Girl

100-ways-t0-be-a-good-girl-2020-digitaal-portret- Skin
08 uit de Helden/Heroes serie. Digitaal portret van Skin (Skunk Anansi) 

Mijn eerste kennismaking met Skin en Skunk Anansi was in 1995 met het nummer Weak. Tijdens een TV programma verschijnt een zwarte kale zangeres, haar fysiek tenger en stoer en vrouwelijk. 

“Lost in time I can’t count the words
I said when I thought they went unheard
All of those harsh thoughts so unkind
‘Cause I wanted you’.“

Haar stem is helder, prachtig, ingetogen en kwetsbaar tot dat de eerste 45 seconden voorbij zijn dan barst er een orkaan los. 

“Weak as I am, no tears for you
Weak as I am, no tears for you
Deep as I am, I’m no one’s fool
Weak as I am”

Zoals ik het nummer altijd gelezen heb is dat de liefde je kwetsbaar maakt. Dus pijn is all in the game, of niet?

Ik was 26 in 1996 en stond met een been in mijn leven tot dan toe en met de ander in een ‘nieuw’ tijdperk. Dat tijdperk betekende voor mij een keuze voor het kunstenaarschap en betrokkenheid bij een gekraakte ambachtsschool te Zwolle, wat we kortweg DOAS of de Mimosa noemde. Hier heb ik 13 jaar mijn atelier gehad en mijn weg als kunstenaar gevonden. Een relatie van 7 jaar die ik achter mij liet en een nieuwe maar ingewikkelde liefde die zich aan diende.

Het nummer Weak ging ook over mij. Ik ga niet in details maar laat ik zeggen dat ik alles met een open vizier tegemoet wilde treden. Zowel de ontwikkelingen om mij heen, met mijn kunst, nieuwe vrienden en avonturen, als de impact van deze relatie maakte dat mijn ‘weakness’ totaal aan de oppervlakte zat maar er tegelijkertijd niet mocht zijn van mezelf. Dus de open mind werd op den duur een open zenuw.

Van dat zelfde album Paranoid and Sunburnt komt de track 100 Ways To Be A Good Girl. Een nummer met de zelfde ingetogenheid en woede gecombineerd tot een prachtige intense muzikale roller coaster. 

“I caused a major war just by talking 

You flew into a rage, cos that’s everything you know.”

De songtekst lijkt puur en zo uit haar leven gegrepen. Rauw en poëtisch. Een nummer waar verdriet in schuilt maar tocht ook een soort zelfreflectie is.

‘I know 100 Ways To Be A Good Girl

I know 100 ways, my willingness to please

I know 100 Ways To Be A Good Girl

Still I’m alone, I’m alone, I’m alone’

De willingness to please ging ook over mij. 

Toen ik medio 99/2000 in een burn-out/depressie terecht kwam heb ik wat soul searching gedaan. Ik kwam onder andere tot de conclusie dat ik veel te ver van mijn eigen kern geraakt was. Die kern ging ik terug zoeken. The Good Girl, ze wist wel 100 manieren om goed te zijn voor anderen maar niet 1 om echt goed te zijn voor haar zelf. Nu in 2020, nooit uitgeleerd wel in balans en dicht bij me zelf gekomen en gebleven.

Skin heb ik altijd gezien als een soort rol model, vrouwelijk maar toch stoer. Kwetsbaar en weerbaar ineen. Vandaar dat zij 08 is uit mijn Helden serie.

Post Orgasmic

Post Orgasmic-no 08 van de Helden/Heroes serie- b-sides. Limited & signed 1/5
Post Orgasmic. no 08 van de Helden/Heroes serie- b-sides. Een tweede portret van Skin (Skunk Anansi)-

Post Orgasmic is no 08 van de Helden/Heroes serie- b-sides. Een tweede portret van Skin (Skunk Anansi)

Er zijn veel verschillende opvattingen over kunst. Kunst om de kunst, kunst om de schoonheid te vieren, geëngageerde politiek geladen kunst en nog vele andere opvattingen. In de beeldende kunst kunnen soms tijdgebonden heersende opvattingen (dogma’s) zijn die als je het mij vraagt ook zeer verlammend uit kunnen pakken. Over de muziek industrie zou ik dat niet zo goed weten want dat is niet mijn werkveld. Ik heb als kunstenaar wel geworsteld met het idee dat engagement in je werk snel uitgelegd kan worden als oordelend of veroordelend. Mijn werk is geëngageerd, maar het is geen politiek of kunstzinnig correcte keuze. Het komt voort uit wie ik ben en het komt voort uit vragen die het leven dagelijks oproept. Mijn kunst kan persoonlijk zijn of geëngageerd, net wat me op dat moment het meeste bezig houdt.  Ik gebruik de verbeelding  om de rauwe feiten naar een nieuw verhaal te vertalen. Dit geeft mij een gevoel van grip. Precies dat meen ik te herkennen,  in de muziek van Skin, Skunk Anansi. Ik ken haar natuurlijk niet persoonlijk maar haar hele verschijning, haar stem, de muziek en de onderwerpen lijken rauw, intens, oprecht en geëngageerd. Het lijkt soms alsof ze de pijn en boosheid van de gehele mensheid op haar schouders draagt. Natuurlijk alles is theater, zeker in de muziek, maar hoe dichter de illusie bij de ziel komt, hoe universeler en echter het wordt. Als beeldend kunstenaar zoek ik naar waarheden en gebruik mijn verbeelding om deze door mijn ogen en handen tot leven te wekken. Ik omschrijf mijn werk vaak als schurende esthetiek en in mijn beleving zou dat ook voor haar muziek kunnen gelden. Kracht, kwetsbaarheid, verlies, liefde en pijn, onlosmakelijk met elkaar verbonden. 

Dream Brother

Dream Brother-No. 09 van de Helden/Heroes serie.
No. 09 van de Helden/Heroes serie. 

A- Side 09- Portret Jeff Buckley – 80/120 cm op canvas- Limited & signed 1/1

Dream Brother is de hekkensluiter van de Helden/heroes-serie die ik bij deze de A sides doop.  Dit is een portret van Jeff Buckley. Jeff is een late held die al jaren in mijn onderbewuste rond hing tot dat ik bij het Zwolse Minstreel music met een tweedehands exemplaar van Grace in mijn handen stond. Oh ja Jeff Buckley, een naam waar een zweem van genialiteit en onfortuinlijk-heid omheen hangt. Ik was in die tijd regelmatig (hobby) DJ bij Jazz café Jazzy Jam, dus was ik altijd van mijn gage platen en cd’s aan het zoeken die de mensen in beweging zouden zetten. Grace is geen dansplaat. Maar mijn muziek-liefde heeft geen grenzen. Als er al een grens is, is het een kwaliteitsgrens . Ik wil geraakt worden, ik wil muziek voelen tot in mijn tenen, ik wil in muziek kunnen zwelgen en er in verdwijnen van tijd tot tijd. Grace dus, een nakomertje, terwijl de zanger al dood en begraven was toen ik hem echt ontdekte. Verdronken. Een dramatisch eind aan het leven van een muzikant van dramatisch, melancholieke betoverende muziek. ik zette thuis de CD op en ging liggend met ogen dicht luisteren zoals ik dat altijd doe met nieuwe muziek. En werd meegezogen in een mengeling van  hysterie en melodie, zachtheid en rauwheid. Een muzikale apocalypse. Ik wist eerst nog niet eens of ik het mooi of prettig vond. Ik heb de CD daarna even gelaten en na een poosje meegenomen naar het atelier en weer gedraaid. Het voelde als een spannend ritje. En het begon te beklijven. Ik ben er op gaan schilderen, maanden lang het zelfde gedraaid. Grijs is die plaat. Maar zo gaat dat met echt goeie muziek, je trekt het aan als een jas, als het goed zit, trek je het eigenlijk nooit meer uit en wordt het een stukje van jezelf. Deze plaat Grace is een reis door het hoofd van een poëtische zanger die je mee voert in een onbekende tumultueuze wereld, een reis door het leven zelf. 

Lilac Wine (and I feel them drown my name)

Lilac Wine (and i feel them drown my name)-no 09 van de Helden B-sides serie.
Lilac Wine (and i feel them drown my name)- no 09 van de Helden B-sides serie.

B-Side no 09- portret Jeff Buckley- 120/80cm- Limited & signed 1/5

Lilac Wine is mijn  tweede portret van Jeff Buckley. Het eerste portret heette Dream Boy no 09 van de Helden A Sides 1/1.

Buckley is de vreemde eend in de Helden bijt  Hij kwam pas laat en bleef een mysterie voor mij. Terwijl ik met de meeste van mijn andere helden op een of andere manier ook een persoonlijke klik maakte, deed hij dat niet. Hij is een volkomen vreemde. Zijn muziek overviel me bij verrassing. Ik was niet van plan dit album te kopen toen ik door de cd’s bladerde bij Minstreel Music (Assendorp, Zwolle). 

Grace.  

Ik moest het toch hebben . Op een of andere manier had ik het ooit al eens  ergens opgeslagen. Toen, eenmaal thuis installeerde ik me voor een luistersessie met ogen dicht. Mijn vriend Erik illustreerde de muziek als ietwat hysterisch. Met name het eerste nummer Mojo Pin raakt alle noten in het register. Dus ik nam Grace mee naar mijn atelier en daar vond het opnieuw zijn weg  naar mijn oren. De hysterische noten waren eigenlijk wel fascinerend en het album ontvouwde zich als een duister mystiek sprookje. Het kroop onder mijn huid en bleef daar. Gepassioneerd is het woord wat in me opkomt. Buckley overleed net zo mystiek als zijn album en hij voor me waren. Verdwenen, verdronken in Wolf River Marina in Memphis Tennessee. De avond daarvoor sprak hij over zijn manische depressie met zijn vader. Donker en licht kunnen zo dicht bij elkaar bestaan in een hart dat ze het kunnen laten breken en de gastheer kunnen verslinden. Maar toch, hij heeft ons achtergelaten met iets stralends en moois. Say Grace, Halleluja!