Tag: autonoom

Een maand of anderhalf geleden ben ik gestart met een meerluik (tot nu toe 16 stuks) van vierkante (Instagram maat) selfie portretten. Aanvankelijk was het de bedoeling om er in max 3 werksessies, van pakweg een uur per portret, aan te werken. Toen ik er mee startte dacht ik daar mee weg te komen. En de verademing om weer even portretjes te mogen maken gaf het gevoel vleugels te hebben. Maar een portret maken is verraderlijk. Sowieso een schilderij maken is een verraderlijk iets. Je zou denken dat je je ambacht na een x aantal jaar wel hebt gemastered. Maar elke keer stap je vol overgave in de zelfde valkuilen om daarna weer een eureka momentje te beleven. Aha, ja zo was het, dit is wat ik altijd doe. Je bent zo bezig met proporties, gelijkenis en levendigheid dat je soms het ware schilderen uit het oog verliest. Het lekkere smeren en kliederen, vegen en weg schilderen, lekker lomp met een grote kwast als was je aan het beeldhouwen, is pielen met een penseeltje bang om een fout te maken. Een gevolg kan zijn dat het portret te glad of te popperig worden. Dat wil je niet maar dat moet je dan toch eerst weer even ontdekken. Bijna alle schilders die ik ken herkennen zich hier in. Het is altijd een soort gevecht. De opzet gaat lekker, je voelt je meester over de situatie, dat was de schetsfase ( :. dan komt er een soort tussenfase, zeg maar een periodiek vagevuur, waarbij je de lossigheid van de schets kwijtraakt en opzoek gaat naar de rake klappen. Je verliest je in details, je komt er niet uit, laat het een nachtje rusten, besluit hele stukken bruusk over te schilderen, ook dat ene goeie stuk (kill your darlings), er ontstaat chaos, dan ga je weer lekker schilderen….de rommel is net wat je nodig had om het spannend of goed te maken. Een andere eeuwige strijd, waar beeldhouwers geen last van hebben, is kleur. Dat moet precies juist zijn anders is het rond uit vloeken in de kerk. Wanneer is het precies juist? Nobody knows, de eenzame strijd van de schilder. Maar om af te ronden, ik heb afgelopen week geloof ik een aha moment gehad en voel ik nu echt welke kant het op moet gaan. Misschien verander ik nog wel weer van inzicht, maar voor nu voelt dat zo. Bijwijze van experiment zet ik elke keer een ‘voor dat moment’ klaar portretje op instagram, in zijn eigen vierkante keurslijfje, home of de selfie, waar ik ze ook allemaal in eerste instantie afgeplukt heb. De portretten hebben de naam ‘prelude to’ en dan een nr. Ze zijn dus pas af als het hele raam met 16 portretten af is dus worden ze soms alweer vervangen door een improved versie. Eigenlijk net als de selfie makende mens, blijven schaven en sleutelen in de hoop op dat ene perfecte beeld. Ik ben blij dat dit niet over mij gaat ( :

Vindt je het leuk om te volgen check dan:https://www.instagram.com/maoatelier007/