Categorie: opinie

Geplaatst op

Venezuela Mi corazón

Si-No-Chavez-2004
Foto van politieke muurschilderingen ter illustratie bij een krantenartikel 2004

In 2004 was ik in Venezuela. De aanleiding was een bezoek aan een vriendin die op dat moment op Curacao woonde. Als kind droomde ik er al van om een keer naar Zuid Amerika te gaan. Nu waren we al in de Dutch Caraiben en dat is al geweldig. De eerste keer in de tropen is sowieso zo overweldigend, de kleuren, de geuren, de natuur, de vogels, de (onder) water wereld, de mensen, alles! Maar het besef dat het vaste land van Zuid Amerika maar 1 uur vliegen van ons verwijderd was maakte het idee ook naar Venezuela te gaan onweerstaanbaar. We hadden qua voorbereiding een lonely planet gekocht en een auto gehuurd verder niks. Want, we wilden gaan toeren en de bewoonde wereld van Venezuela vind zich voornamelijk langs de kust. Een lange weg van oost naar west. Dus we voorzagen hierin toen geen ingewikkelde toestanden. Maar de vlucht ansich (Dutch Carribean Airlines > DCA) was vertraagd. In plaats van 1 uur, heeft het 11 uur geduurd voordat wij in Caracas landde. Dus in plaats van s’middags, midden in de nacht. Dat maakte het een en ander wel een stuk gecompliceerder dan verwacht. Maar de dag daarna hebben we Caracas ver achter ons gelaten en richting het oosten gereden, Barcelona, Santa Cruz , Los Altos – Vista Montana, national Park Mochima verder land inwaarts, Los Llanos, Ciudad Bolivar, Tucupita, de Orinoco delta en tot slot naar het westen Henri Pittier national park en Choroni.

verkeer- in-Caracas-2004
verkeer in Caracas 2004

De reden dat ik deze blog schrijf is dat Venezuela op dit moment (weer) ontzettend politiek onrustig en instabiel is, deze reis ontzettend veel indruk gemaakt heeft en me op een of andere vreemde manier altijd verbonden ben blijven voelen met Venezuela en als vreemde paralel wij in 2004 getuigen waren van een groot Chavez (Si- No) referendum.

referendum-caracas-2004
referendum caracas 2004

We zagen mensen met spandoeken op straat, maar ook hele huizen rood of blauw geschilderd in de kleuren van het Si of No kamp. Er was veel onrust in het land, veel militairen op de been. In combinatie met het feit dat reizen in Venezuela een intense ervaring is, qua regen seizoen, afstanden, verkeer, bewegwijzering of het ontbreken daarvan , vergane glorie, armoede, schockerend mooie natuur en haar bevolkingssamenstelling, maakt het onvergetelijk.

gevelschildering-venezuela-2004
Gevelschildering van Che Guevara op Venezuelans huis

Hugo_Chávezwas nog een directe op Che Guevara geïnspireerde, in onze ogen ‘verlicht’ dictator. Venezuelanen waren gepassioneerd voor of tegen. Armoede, weinig toekomst perspectief waren de voornaamste redenen van kritiek. De Indianen leken al helemaal het kind van de rekening, die waren leek het wel op alle mogelijke manieren kansloos.

straat-beeld-venezuela-2004
Straatbeeld

Armoede is enorm intimiderend. Er waren vele schurende en ongemakkelijke momenten want wij waren een van de weinige toeristen, blond, lang en rondrijdend in een puntgave (maar wel bescheiden) huur auto. Voor het beeld, wij hebben geen enkele auto zien rijden die onbeschadigd was of niet met tape gerepareerd was. Dus we werden ook bekeken en geanalyseerd. Maar wat we daarnaast ook hebben gezien is levenslust, vitaliteit, humor en relativering die ondanks de armoede niet kapot te krijgen leken. Iets waar ik nu nog vaak bij stil sta. Zeker in combinatie met een zekere onvrede en onverdraagzaamheid die hier in Nederland soms de boventoon voert. Misschien is het de zon.

  • Armoede: even een kleine voetnoot, wij hebben veel materiele armoede of poverheid gezien maar aan de andere kant Venezuela is zo’n vruchtbaar land, alles groeit in overdaad, het fruit kan je bijwijze van zo van de boom plukken…, dat ik me moeilijk kan voorstellen dat mensen echt honger zouden lijden. Maar misschien heb ik het mis.

Paradijs

Het lijkt misschien raar om te lezen, zeker na bovenstaande tekst over armoede, maar ik meen ook dat ik met mijn reis naar Venezuela een glimp van het/een paradijs heb kunnen zien. Of wat ik denk dat het paradijs voorstelt. Pure ongerepte woeste natuur, eindeloos veel daarvan, vlaktes, savannes, hoogvlaktes, regenwoud, wildlife. Beyond imagination. Schoonheid en puurheid en (sorry) onaangeraakt door het Amerikanisme. Dit zeg ik niet omdat ik een hekel aan Amerika heb maar omdat de Amerikaanse cultuur zo dominant aanwezig is over de hele wereld. Juist dat laatste maakt dat het een uniek land bij uitstek. Ondanks alle extremen en armoede.

muurschildering-venezuela-2004
Muurschildering lokale politiek

Socialisme vs imperialisme

Dus waar ik naar toe wil met deze tekst is eigenlijk mijn verwarring die ik voel nu Juan Guaido een greep naar de macht doet. Het is niet dat ik denk dat Maduro het zo goed doet of voor hem Chavez. Eerlijk gezegd, wat weet ik er van. We zijn buitenstaanders. Maar er ligt een ander onbestemd gevoel onder. Van alle dingen die Maduro is, is hij een tweede of derde generatie gezicht van het revolutionaire socialisme. Socialisme staat lijnrecht tegen over het (super) kapitalisme en imperialisme. Ik zelf ben socialistisch (sociaal democratisch) opgevoed, ik kom uit een rood nest en deels rooie familie. Niet te vergelijken met het Latijns Amerikaanse socialisme maar toch de zelfde uitgangspunten. Het zal wel dogmatisch zijn maar dat schud je ook niet zomaar van je af. Ik geloof echt in het (sociaal democratische) socialistische basisprincipe. Dat het vaak ontaard of slecht ten uitvoer wordt gebracht binnen dictatoriale systemen betekent niet dat het gedachtegoed fout is. Als ik door die ogen naar de wereld kijk dan wordt ik ook overvallen door een gevoel dat het super kapitalisme alles verteerd en opbrandt, dat er ook maar een paar zijn die ‘echt’ profiteren maar dat er daarnaast veel verloren gaat. Er is geestelijke rijkdom, fysieke rijkdom of materiële rijkdom. We leven nu echt in de tijd van het materiële en voor mij voldoet dat niet. Er is meer. Er moet meer zijn.

Een interessant artikel uit De Wereld van Morgen die volgens mij een genuanceerde blik werpt op de situatie: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/09/11/waarom-is-venezuela-in-crisis

vissersbootje-venezuela
Vissersbootje met schipper voor een tocht naar een eilandje voor de kunst

Venezuela is een controversieel land met een negatief reis-advies en politieke onrust. Maar het is zoveel meer. Het is ook paradijselijk, prachtig, ontroerend, overweldigend! En de vraag die steeds aan mij knaagt wat doet Juan Guaido straks als hij (misschien geholpen door Trump?) aan het roer staat? Ik hoop van harte dat hij het beter maakt voor de Venuzuelanen, maar ik hoop met heel mijn hart ook dat hij niet de deur naar het Amerikaans ‘imperialisme’ of kapitalisme wagenwijd openzet. Dat hij beseft dat ongereptheid ook rijkdom is! Misschien mag ik er helemaal niets over vinden vanuit mijn positie en mijn welvaart. Maar dat de dingen vaak niet eenvoudig zwart of wit zijn maar grijs of onbestendig, is voor mij wel duidelijk. Ik duim maar voor de best mogelijke uitkomst waarbij de toekomst van mens, dier, natuur goed gaat gedijen.

Interessant artikel in deze context van van John Bellamy Foster over (Marx’s Ecology) : Materialism and Nature- https://monthlyreview.org/product/marxs_ecology/

muurschildering- venezuela
Politieke muurschildering Venezuela

2e-referendum-2007-Si-No
tweede referendum -artikel krant 2007
Geplaatst op

Helden (Heroes) 01 (Fame)

Helden (Heroes) 01- Fame

(For English scroll down) Bij deze presenteer ik een nieuwe digitale serie ‘ in the making’ : Helden (Heroes). Nummer 1 uit de serie: ‘Fame’.

Limited print (op canvas) 1/1

Ik ben met deze serie begonnen om in mijn eigen behoefte te voorzien om mijn helden op een voetstuk te plaatsen. De helden die in deze serie ten tonele gevoerd gaan worden zijn helden die soms al een (bijna) heel leven mee gaan, die me hebben geïnspireerd, opgevoed en me vooral hebben laten zien dat je niet in een standaard mal hoeft te passen om je plek te kunnen vinden. Althans, zij waren voor mij het ultieme bewijs dat het beter was niet in een mal te passen. Veel aspecten van het leven heb ik (zeker als puber -jong volwassene) als benauwend of te sturend ervaren. Niet mijn opvoeding trouwens, ik mocht mijn eigen weg kiezen! Ik ben dan ook geboren in 1970. Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft maar het klinkt wel zo ( :

Fame: De artprint is een compilatie van diverse gemanipuleerde beelden, waaronder tweemaal David Bowie. In de linkerhoek zit Hunky Dory in de rechterhoek The Thin White Duke. Omgeven door de werelden waartussen gelaveerd moest worden uitgebeeld in de losgelagen rockster (featuring Jimmy Page > Led Zeppelin)en de boekhouder. Ik zal niet de enige zijn die Bowie een muzikaal en creatief genie vond. Toch voelt hij altijd een beetje als van mij. In ieder geval binnen de kaders van deze artprint. The world is missing an angel or at least a (black) star (man)

Oh over helden en anti helden gesproken Het heeft hier verder niets mee te maken behalve dan dat afgezet tegen de kleurrijkheid van deze held, een klein beetje opinie :https://maritotto.nl/bij-twijfel-links-af-slaan/

(English) Hereby I present my new digital art series in the making to you. The serie is called Helden (Heroes) and the first art print ‘Fame’

I started this serie to for fill my own need to put my personal heroes on a pedestal. The heroes on my ‘stage’ are with me for almost all my life, they inspired me, raised me and most important showed me that you not necessarily have to fit in a standard matrix to find your place in live. They were the ultimate proof that is was even better to not fit at all. I never succeeded fitting in any template, even if I tried, it is not given to me. I experienced that many aspects of live are to suffocating or conducting for me. Not my upbringing by the way, I was free to choose and find my own path.. I was born in 1970. Not sure of that got anything to do with it but it has this certain ring to it… ( :

Fame: The art print is a compilation of divers and manipulated images, amongst them Bowie twice. In the left corner we find Hunky Dory and in the right corner The thin White Duke. Both surrounded by the outskirts of worlds apart: The rockstar (featuring Jimmy Page > Led Zeppelin) and the bookkeeper. I shall not be the only one that recognize creative genius in this man but I kind of like to think I own him a little bit. Anyway within the borders of this art print, I do. The world is missing an angel or at least a (black) star (man)

Geplaatst op

The No’s Have It or The Nose Have it.

plastic-letters-op-canvas-2018-marit-otto-verbal
Verbal – The-No’s(e)-Have It. plastic letter op canvas, 2019

(scroll down for English)

Geïnspireerd door de recente ontwikkelingen in de Brexit. Met name de beelden uit het

The No’s Have It or The Nose Have it. (verbal no.05)

Collage: letters uit tijdschriften en kranten en witte acrylverf op houten frame.

Geïnspireerd door de recente ontwikkelingen in de Brexit. Met name de beelden uit het Britse Lagerhuis en de voorzitter die na het tellen van de stemmen de historische woorden ‘The no’s have it’ proclameert. Deze politieke situatie zat muurvast en is (denk ik) in zijn geheel te betreuren. Maar het beeld van de voorzitter die steeds hard/harder iets proclameert, zonder versterking, want de Britten houden van traditie, om boven het geroezemoes uit te komen is ook best komisch. Zeker als je ineens ‘The Nose Have It’ hoort in plaats van….

*Meer verbals? scroll naar beneden

(Eng) The-Nose-Have-It (verbal no. 05)

Collage characters from magazine and newspapers and white acrylic paint on canvas on a wooden frame.

Part of the Remains Of Today series

Inspired by recent developments concerning Brexit. Especially the images of the British House of Commons and the chairman after the counting of the votes and the proclamation of the historical words  “The No’s Have It”. This political situation was stuck and jammed and was quite unsatisfactory at the time.  But the image of the chairman calling out as loud as he can to shout down the buzz of arbitrary arguing politicians in the room is also quite comic. Certainly if you suddenly seem to hear “The Nose Have It’ instead of…. 

More verbals? scroll down.

Geplaatst op

Places Of Hope

Ik was afgelopen zaterdag in Leeuwarden voor de Artistieke Klimaat top. Ik had me hier voor ingeschreven. Ik had me opgegeven voor een (kunstvoorstel) pitch. De uiteindelijke winnaar zou €4000,- ontvangen om een beeld/installatie te maken voor de echte klimaat top in Polen.  Uiteindelijk ben ik halverwege de dag onverrichter zaken weggegaan.  Maar ik ben wel enthousiast voor het verhaal wat men daar voor het voetlicht wil brengen. De locatie van de Artistieke klimaat top was in de Kanselarij. Daar is tegelijkertijd de expositie Places Of Hope.  Deze is zeer de moeite waard, nog tot ruim in november te bezoeken. Spannende kunst met een boodschap. Ik heb ook een boeiende lezing van Marjolijn Hiemstra bijgewoond het thema; ‘ASA ofwel Stadsastronauten‘. Haar lezing laat zich het beste samenvatten met het betoog dat we eigenlijk allemaal naar de aarde zouden moeten kijken door de ogen van een astronaut. Als we dat zouden doen zouden we beseffen hoe kwetsbaar en nietig ons leefgebied is. Ze toonde ook deze video van  Wubbo Ockels. Ze legde nog een stelling neer die ook raakt aan de kunst. Deze stelling was: dat wij onze binnen wereld teveel hebben laten gelden in de buitenwereld. Als je bijvoorbeeld midden in Tokyo gaat staan zie je een totale man made world, zover het oog reikt. De natuur is hier totaal ondergeschikt. Als we het om zouden draaien (en ze liet de volgende film zien: ‘Have You Ever Seen The Moon’) En de buiten wereld meer binnen zouden laten komen we veel meer in balans en een met de wereld om ons heen zouden zijn. Haar verhaal was sterk en boeide van begin tot het einde.

Hieronder een paar sfeer beelden van de dag;

Artistieke Klimaattop
Artistieke Klimaattop
Artistieke Klimaattop
Waddenkelder

Mogelijk leest de organisatie van de Artistieke klimaat top dit ook toevallig een keer. Dan zou ik willen zeggen dat het een briljant idee is, ik loop hier echt warm voor. Maar zou ik ook mee willen geven een volgende keer deelnemende kunstenaars even te verwelkomen bij binnenkomst en wat context geven over het verloop van de dag (behalve het blokken schema) wat er eigenlijk van je verwacht wordt bij een pitch (wat zijn de kaders) en hoeveel andere deelnemers/pitchers er zijn.   Ik zou de deelnemers ook met elkaar laten kennismaken zodat er ook een soort samenhang ontstaat gedurende een toch wel lange dag. Dat gezegd hebbende vindt ik het een goed initiatief en hoop ik dat er een goed winnend idee gepitcht is na afloop van de dag.

Geplaatst op

Faith in (he)art

Afgelopen zaterdag 22 september 2018, Opende de expositie on tour ‘From Psychedelic To The Vatican’ van Margin Art. Ik heb daar samen met 3 andere kunstenaars (Lars Weller, Marcel Goosens en Henk Heideveld) een lezing gegeven over de rol van kunst in de 21e eeuw als aftrap voor een spannende expositie in de prachtige stuk Zwolse historie.

meer lezen over de expositie: https://lnkd.in/eGf6xPk

Mijn lezing Faith In the (he)art werd begeleid door een korte clip bedoeld als als audio – visuele ondersteuning

Voor wie het leuk vind de lezing terug te kijken en te lezen:

(Eng) Past Saturday 2018 the  exhibition on tour titled From Psychedelic o the Vatican by Margin art openend. Together with 3 other artist I lectured about the role of Art(ist) in the 21e century. The kick off of an exciting exhibition in a great piece of history in Zwolle.

A short clip to support my Faith In (he)art lecture  I wrote this lecture on request of Margin Art with main topic; the role of artist in the 21 century. The lecture is in dutch (for now)

Link naar video klik op afbeelding / link to video- click image
Concept Marit Otto. Beeldbewerking & editing is gedaan door Rink Hamstra
Concept  Marit Otto. visuals and editing is done by Rink Hamstra

De lezing zelf haakt aan en gaat dieper in op de clip en kunt u hieronder lezen:

Faith in (he)art

De derde track in de video is het nummer ‘Corporate Canibal van Grace Jones is in eigen beheer gemaakt er zijn geen concessies gedaan. De tekst is filosofisch met hier en daar een bijna religieuze ondertoon. Niet God voert hier de boventoon maar the Corporate cannibal… misschien obscuur, beetje bizar maar het grootste ingrediënt is pure liefde en de uitkomst is kunst.

Dan volgt er een  muziek collage van hedendaagse popcultuur die goed  laat zien wat je overhoudt als geld en roem zelf het onderliggende motief is

Het gaat niet over mooi of lelijk, het hoeft niet eens over smaak te gaan Wat er naar mijn idee toe doet in kunst is een zekere mate van eerlijkheid, kwaliteit, originaliteit en uniciteit. Dat is de waterscheiding tussen kunst en de smaak van de massa. Het mag er overigens allebei zijn maar het een lijkt nu wat overschaduwd door het ander.

Nu heb ik muziek als insteek gekozen, misschien wel omdat muziek direct en duidelijk met het hart communiceert. En het hart liegt niet.

Ook al ben ik een visueel-beeldend kunstenaar voor mij lopen alle creatieve lijnen door elkaar. Je wel of niet je ergens in uit kunnen drukken heeft meer te maken met de beheersing van een medium dan met de verschillende uitingsvormen. In mijn beleving hebben bijna alle creatieve in basis de zelfde denk processen met verschillende uitkomsten als resultaat. Een creatief onderscheid zich wel van de niet – creatief. Techniek is te overwinnen maar visie, autonomie, fantasie en vindingrijkheid heb je of je hebt het niet.

Dan heb je nog het onderscheid tussen toegepaste commerciële creatieve en autonome kunstenaars.

De laatste groep, daar behoor ik toe. Niet dat ik mezelf onaangepast vind maar ik denk wel dat ik afwijkend denk en werk. Dat ik een ander verhaal te vertellen heb. Ik voel urgentie bij elk schilderij dat nog gemaakt moet worden. Voor mij is mijn werk, zuurstof voor mijn hoofd en voor mijn hart. Een bijna religieuze ervaring dus.

In de wereld van de kunst voel ik me thuis omdat ik die taal begrijp en tot het diepste van mijn wezen voel dat een wereld zonder kunst, filosofie, en toe maar; zingeving, maar met mensen, en uitsluitend commercie, een naargeestige samenleving zou zijn.

In onze tijd krijgt het geld gedreven denken de meeste ruimte. Men vindt dat een goed product zich zelf verkoopt. Iets wat zich niet makkelijk verkoopt is geen goed product.

Deze commerciële manier van denken staat eigenlijk haaks op dat gene waar filosofen, denkers en geestelijken voor staan of hebben gestaan.

Dat brengt me bij de volgende vraag:

Zingeving, verdieping, filosofie, verwondering, wat doet dat er eigenlijk toe? Wat koop je er voor?

Ik ben zelf niet religieus noch religieus opgevoed. Eerder het tegengestelde. Ik heb er wel veel over nagedacht want of ik wil of niet, er huist een filosoof in mij. Die filosoof vraagt zich vaak af; waarheen, waarvoor en waarom. Mijn probleem met het geloof is dat het voor mij ten dele te ongeloofwaardig is, vaak te dogmatisch is, en de enige waarheid claimt.

Daarnaast kan ik nog een hele waslijst aan redenen noemen die me bij de kerk weghouden, maar wat ik prachtig vind aan geloof, elk geloof, is dat het je iets mee geeft over iets wat groter is dan jij zelf. Het richting geeft en ruimte voor compassie. Het is er ook op gericht om je tot introspectie aan te zetten. Dit geld overigens ook voor filosofie. Ik houdt persoonlijk meer van filosofie dan van de kerk.

Onze wereld staat bol van geloofsstrijd maar voor intrinsieke introverte beleving is niet zo heel veel ruimte. Omdat alles extravert is, alles gedeeld moet worden en alles op moet vallen lijken we soms wel te leven in een geloopte  24 -7 trailerfilm van ons eigen leven of wat we willen dat anderen denken dat ons eigen leven is.

Alles strijd om aandacht. De fysieke wereld gaat gebukt onder de mensheid met al haar pretenties. Flora en fauna decimeren en muteren sneller dan het licht .

Om Nostradamus maar even aan te halen.  Is het einde der tijden hier? Zouden we niet beter even stil kunnen staan? Nee, we rennen, nee scheuren op hoge snelheid verder met de voortekenen van de Apocalyps op onze hielen. We consumeren ons een extra slag in de rondte, we vreten kaal want onze honger is niet te stillen. We leven in  een extreme snel veranderende wereld. Waar soms alles om bits, bytes, bitches en monnies lijkt te draaien.

Dan de vraag te stellen; hoe belangrijk is kunst in de 21e eeuw? Is het eigenlijk beantwoorden.

Kunst is een beroepsgroep waarbij autonomie, het zelf denken tot de kern van de bezigheden behoort. Deze autonomie, eigenwijsheid, tegendraadsheid en het vermogen te visualiseren maakt kunst broodnodig in deze wereld. Het is nodig om tegenwicht te blijven bieden, het is nodig om te verstillen, of juist te activeren, af te schrikken of te behagen, tot nadenken aanzetten of simpelweg gelukkig te maken.. Kunst (en filosofie) kan en moet verwonderen, beroeren, schuren, schreeuwen, raken, afschuwen, confronteren opdat wij nooit zullen afstompen.

AMEN

Deze Lezing wordt ook gehouden in De Hallen, Amsterdam 10 oktober tijdens See You @ Art Amsterdam waar mijn werk ook wordt geëxposeerd.

Geplaatst op

DOX, Warhola, Mucha, Freud & Mumok

Het wordt bijna traditie, de korte reisverslagen met een kunstzinnige inslag. Wij proberen qua vakantie eigenlijk steeds meer het grote toerisme te ontwijken. De Europese kusten zijn een kwelling als je zelf lekker wilt ‘ontdekken’, uitwaaien of avonturieren. Jammer, want ik ben gek op de zee maar ook op mijn vrijheid. Waar dan ook. Het is een leuke sport om te ontdekken wat je allemaal kunt doen om aan de toeristische fuik te ontsnappen maar toch in de periferie van Europa/Middellandse zee te blijven. Wat we ook steeds vaker doen is gewoon een aanleiding aangrijpen. De aanleiding was nu de geboorte van een lief klein Tsjechisch kindje genaamd Bella. Haar moeder de Praagse Zuzana heeft ooit een poosje in de culturele broedplaats DOAS gewoond. Daar zijn we bevriend geraakt en inmiddels woont ze alweer jaren in Praag. De eerste keer dat we haar opzochten was twee jaar geleden. Ik weet nog dat Praag me zo’n aantrekkelijke mysterieuze stad leek. Maar het voelde toen ook gewoon heel leefbaar en fijn. Nu waren we er voor de tweede keer en maar voor drie dagen… Eén dag daarvan hebben we met Zuzana en Bella heerlijk een hele middag in het park Stromovka gezeten. De stad kon wachten ( : . Het was heet, maar dat hoef ik niemand te vertellen, waar niet in de zomer van 2018? Dus de dag daarna wilde we vooral ergens ‘uit’ de zon. Nu heeft Praag een prachtig museum voor moderne en hedendaagse kunst: DOX.

Zuzana had ons al vaker getipt en op dit moment was er een tentoonstelling van een Amerikaanse glaskunstenaar Chihuly in combi met twee Tsjechische glaskunstenaars, tevens vrienden en kunstzinnige zielsverwanten Libensky & Brychtova.

Zij had dit werk al een keer in Amerika gezien. Mooi en indrukwekkend.  Het DOX gebouw zelf  is heel straight, een  industriële  moderne tempel voor moderne kunst  en een soort labyrinth. 

De sfeer is clean wit en steriel, rauw en koel maar ook heel toegankelijk en laagdrempelig. Zo’n museum met een zekere ongrijpbare personality. Ook de routing door het museum was ‘speciaal’. Humoristische en/of filosofische teksten op bordjes sturen je alle kanten op het museum door. Je mag overal beginnen  en alle kanten op. En dan als klapstuk op het dak het enorme Gulliver Airship. 

Ook konden Warhola en Mucha niet ontbreken. Warhola gaat terug in Andy Warhols Sloveense Roots. Niet origineel misschien maar ik ben echt Warhol fan, zijn tijd, leefwereld en persoon zijn boeiend en heerlijk. Maar vooral zijn werk trekt me erg aan! Het Muchamuseum viel ons eerlijk gezegd wel een beetje tegen. Vooral een kleine expo… Het werk natuurlijk prachtig daar is niets op af te dingen.

Na Praag hebben we o.a. Wenen ook aangedaan, nog nooit geweest. Altijd leuk spannend een nieuwe stad. Te heet om echt veel te slenteren dus ook de verkoeling van het museum opgezocht. Eerst even in de ziel geknepen met Sigmund Freud. Hierover waren de meningen dan wel verdeeld. We zijn beide niet echt goed in de Duitse taal. En een expo over Freud, ja, is vooral veel lezen ( : (in het Duits met ingewikkelde bladen met Engelse vertalingen).  Maar toch, een icoon. Ik vind het daarom toch wel wat hebben om in de praktijkruimte rond te lopen van een legendarische  geleerde.

Ons hotel zat vlak bij het museumkwartier dus zaten we ook vlakbij het MUMOK. Het museum voor moderne en hedendaagse kunst Wenen. Weer even heel wat anders. Het gebouw, een groot, zwart bijna hermetisch vierkant. 3 verdiepingen naar beneden en 4 omhoog. Het gebouw is een soort strenge moderne meester(es) die een beetje op je neer kijkt en misschien een tikje sadistisch is, maar van binnen lekker gek, frivool en speels. De expo 55 dates was daar een mooi voorbeeld van. Topstukken uit de collectie die niets met elkaar gemeen hebben en heel casual maar mooi en ruimtelijk gepresenteerd worden maar waar je ook zomaar oog in oog kan staan met een Picasso. En dan de Dubbellevens van kunstenaars, (Doppelenleben: bildende kunstler- innen machen musik) dat was extra grappig want; Oostenrijkse kunstenaars die wij niet kennen die muziek maken ala het op Kraftwerk geparodieerde Autobahn (van de Duitse Nihilisten) uit de Big Lebowski. Soms ook als parodie bedoeld maar soms ook bloedserieus en eerlijk is eerlijk soms ook best goed. Obscuur, vreemd, lachwekkend en hier en daar wat angstaanjagend 

We hebben in de Oostenrijkse ‘kunstenaars maken popmuziek’ zaal bijna alles gezien en geluisterd. Maar je had ook een wat internationaler deel met o.a experimentele muziek van yoko Ono, dat trokken we echt niet meer. Zelf maar kijken als je nieuwsgierig bent geworden.

 

 

 

Geplaatst op

Van Iron lady naar bag lady….

Klimaat Madonna part two;

Deze week staat in het teken van de officiële aftrap van ‘ de Klimaat Madonna’. De opmaat naar 24 maart, earth hour. Hiervoor zal ik twee maal aantreden op het Dominicanenklooster met een motivatie en een presentatie. Ik heb de presentatie zover af. En vind het leuk spannend om voor publiek uit de doeken te doen waar ik ben in het maak proces maar vooral ook waarom ik dit wil maken. Elke opdracht is er 1 en met elke opdracht ga ik zorgvuldig en liefdevol om. Maar hierbij voel ik ook urgentie.

Let there be light: Erik & Astrid demonstreren het licht.

Het is een urgentie die ik al heel lang voel en waarvoor ik mijn platform gevonden heb. Al jaren stoor ik me aan de gelatenheid waarmee we onze ‘prachtige’ wereld naar de knoppen laten gaan. Het obligate ” het is me wat”, ‘erg hoor’  en “ze doen ook maar” zijn holle kreten als daar op volgt: “maar ja ik heb eigenlijk geen zin om me daar druk om te maken of om iets daarvoor te laten”. Of ” ik wil lekker positief blijven, zullen we het daar niet te veel over hebben”. Onze wereld vervuild, wij zijn de vogel die zijn eigen nest bevuild.

 

In al onze superioriteit hebben we bedacht dat alles ten dienste moet staan van ons, ons gemak en de vooruitgang. Welke gevolgen dat heeft voor de overige dieren en bomen & planten, oceaan, bossen, ecosystemen is even net wat minder belangrijk dan ons stijgende koopkrachtplaatje. Dat daarmee de zeespiegel ook stijgt is aan de orde als onze kinderen of kleinkinderen groot zijn. Eigenlijk zeggen we; laat ons feesten en nemen tot alles op is dan zullen onze kinderen (die overigens al met veeeeeeel meer zijn straks) het wel even fixen, wij hebben het feest dan allang verlaten…

Any how; Alles is een golf beweging en we surfen al best lang op een rechtsdraaiende golf. Hyper kapitalisme commercie en over consumentisme is de norm en we zijn er best schaamteloos in geworden. Maar een golf heeft ook een levensduur. Het zal pieken (piekt het nu niet dan?) en in de branding uiteenspatten, om maar even in zee metaforen te blijven. Hopelijk wil men het hierna over een hele andere boeg gaan gooien, met een oude ideologie of wellicht met iets nieuws. Ik (en vele met mij) ben vast begonnen.

 

 

Madonna: Ze ontwikkeld zich langzamerhand tot een mooie dame van plasticzak en fles. Haar metalen skelet vult zich met dopjes en folie. Haar contouren worden zichtbaar. Ook al is ze nog lang niet af zie je haar komen. Zal ze straks sereniteit, puurheid en kwetsbaarheid uitstralen? Zal ze herkent worden? Voor mij belichaamd ze het vrouwelijke, moederlijke, beschermende en het zachte. Onze oer moeder, ook als je niet religieus bent (zoals ik zelf) is het symbool iets van waarde. Je kan voor oermoeder ook moeder aarde, Gaia  in vullen. Dat is iets breder maar heeft in feite de zelfde lading. Volgende week ga ik naar het Cibap om haar gezicht en handen te vacuum vormen. Oh ja ik heb mijn eigen gezicht, oren en handen gebruikt maar dat is geen stellingname ( : dat is gemak. Vandaag ga ik de laatste hand leggen aan haar ‘gipsen’ model handen, oren en gezicht zodat ze een goeie basis vormen.

 

 

 

Geplaatst op

Cyberia 0.2

Mijn laatste werk getiteld Cyberia 0.2

Mijn Cyberia is ergens tussen Dystopia en Utopia. Wat voor de een de ideale wereld lijkt is voor de ander een ultieme nachtmerrie. De toekomst is dichterbij dan we ons kunnen voorstellen. Het tijdperk van de robotica is nu, en of we het nu leuk vinden of niet het zal zich meer en meer ontwikkelen en evolueren. Maken robots ons het leven makkelijker? Is dat het einde van slavenarbeid, uitbuiting en geestdodend fabriekswerk? Is de eenzaamheid geschiedenis? Of, zullen we vervangen en overheerst worden, worden ze slimmer dan wij?

En dan heb je nog een hybride vorm, half mens half robot. Zou dit ooit realiteit worden? Dit is mogelijk nog verwarrender.

Een wereld delen met elektronische mensen zonder hart, geweten en angst kan een hele andere wending nemen dan we misschien wel zouden willen.
Een wereld delen met high Tech – half mensen – half machine, oneindige denk – kracht gecombineerd met menselijke deugden als wraak, jaloezie, wellust oorlogszucht en machtswellust, zou totaal onvoorstelbaar en onvoorspelbaar zijn.

Zie ook Cyberia

My latest work titeled Cyberia 0.2. My Cyberia is a halfway in between Dystopia and Utopia. This is the second portrait. What seems to become the ideal world for one is the ultimate nightmare for the other. The future seems closer than we can already comprehend.

The age of robotica is present wheather we like it or not, it twill progress and evolve even more. Are robots making life better for mankind? No more slavery, no more mind numbing factory work, no more loneliness? Or, will we be replaced, overruled and over witted by them? Let alone something hybride as half men, half robot. Would this be reality one day?

Sharing a world with electronic human like figures with no heart, no consciousness and no fear, can take a different turn than we might choose. Sharing a world with high tech- half people- half machine, endless brain-power combined with human virtues as revenge, jealousy, lust, warmonger, and love of power, would be totally unthinkable and erratic.

Agenda:

Meet & Greet @ galerie Verzantvoort: donderdag 07-dec van 20.00u tot 22u

Transformed Trash –januari 2018

Klimaat Madonna – vanaf Januari 2018 tot 22 maart

Asian teaser tour Vietnam – 22-01-2018

Geplaatst op

Zwolle v.s Berlijn < Het pareltje en ongepolijste diamant

Afgelopen week ben ik samen met mijn vriend Erik en zijn twee zoons Yuan en Kay naar Berlijn geweest. Berlijn is als een grote eigenzinnige maar gemoedelijke reus die je met beide armen omarmt. Ik wil even op Berlijn en haar ‘ruwe’ ongepolijste kant inzoomen omdat de zoektocht naar de Zwolse rafelrand en haar creative industrie weer helemaal actueel is en ik in Berlijn toch een mooi rolmodel zie. Je moet durven dromen toch! Aim high-

Ik heb 13 jaar een atelier gehad in een voormalige authentieke Zwolse rafelrand, DOAS. Wat daar zo bijzonder aan was liet zich destijds soms moeilijk uitleggen aan de gemeente. DOAS was een broedplaats die on-georkesteerd is ontstaan, zonder plan, zonder directie. een mierenhoop van creatieven, nomaden en levenskunstenaars. Een samengaan van mensen die verbonden werden door de plek en de wens er iets gaafs van te maken. Daarnaast was het een vrijplaats waarin ruimte was voor ambitie, dromen en festiviteiten. De aanblik van het complex bezorgde sommige Zwollenaren buikpijn, een rommeltje, chaos, oncontroleerbaar en grillig en weer anderen vonden het geweldig. Ik heb me, samen met een heel aantal andere broedplaats gebruikers, altijd hard gemaakt voor het bestaansrecht van zo’n plek.  De naam Richard Florida is meer dan eens gevallen om ons creative kapitaal te onderschrijven. Maar de systematiek van het echte kapitalisme, de meetlat waar alles steeds meer aan afgemeten wordt, staat een plek die niets kost, maar ook niets oplevert in m2 niet toe. Het past simpelweg niet in ons denkpatroon. Grond = geld.

In het kort komt het betoog van Richard Florida hier op neer: Neem een willekeurige min of meer verpauperde wijk in een stad. Veel leegstand, weinig leven op straat en weinig perspectief voor haar bewoners. In dit soort situaties zie je dat er een toestroom is van creatieven, kunstenaars, muzikanten, theatermakers, starters. Die voelen zich aangetrokken door het bohemien karakter en ietwat anarchistische karakter van zo’n gebied en hebben vaak een wat lager inkomen maar wel behoefte aan werk/leefruimte. Er ontstaat een bonte mix van mensen en culturen, er komt leven in de wijk en er ontstaan spontaan nieuwe initiatieven die op hun beurt weer een aanzuigende werking hebben op de hippe maar wel kapitaal krachtige stadsbewoner en toerist. Die komt daar zijn geld uitgeven, winkelen, zijn kunst kopen, uitgaan enz enz. Zodra het hippe etiket gevestigd is willen de  hipster en de yup (sorry voor de container begrippen) daar ook wonen en binnen de kortste keren schieten de prijzen van de huizen in zo’n wijk omhoog (marktwerking). Uiteindelijk verlaten de kwartiermakers de plek weer en gaan op zoek naar het volgende onontgonnen gebied. Het is een soort wetmatigheid. Florida benoemde dit omdat dit aantoont dat de creatieven wel degelijk een economische factor van belang zijn, maar dat deze geldstromen aan het directe zicht onttrokken zijn, het is iets van de lange termijn. Maar de directe winst zit al in de leefbaarheid en aantrekkelijkheid die de creatieven in hun kielzog hebben meegenomen, laat staan een levendig cultureel leven.

Nu kom ik even terug op Berlijn; Ik was in 1988 (voor de val van de muur) voor het eerst in Berlijn daarna nog een keer in 1991 (na de val van de muur) en vond het beide keren fantastisch en uber interessant. En nu zomer 2017 weer terug en ik was heel benieuwd hoe ik Berlijn nu zou ervaren. Het klinkt overdreven maar mijn hart gaat gelijk open. Berlijn leeft, ademt, pulseert, shockeert, daagt uit, is mooi van lelijkheid, is toch ook wel mooi en zoals ik eerder zei, een groot goeiig monster met vele koppen. We zijn bijvoorbeeld in kunstraum Kreuzberg Bethanien geweest, een voormalig diaconessen ziekenhuis aan Mariannenplatz. Een onvoorstelbaar groot complex met atelierruimtes, expo ruimtes,restaurants, stadsnomaden en veel meer. De expo; “Born in the Purple” (Who has the right for future shelter) Super professioneel, strak ingericht, bijna museaal in combinatie met het totaal niet aangeharkte, opgelapte, mooi gemaakte rest van het complex. Er is niet iets van gemaakt, het is. Dat is geloof ik de schoonheid ervan. Er is geen planoloog of ruimtelijke-ordenaar die hier mee aan de slag is gegaan, het lijkt gegroeid als een levend organisme. Love it.

Zo hebben we op diverse andere plekken in de stad dergelijke ruwe juweeltjes gezien zoals o.a. de Holzmarkt a/d Spree. Er zijn stevige casco’s neergezet door ?. Deze casco’s zijn op geheel eigen en organische wijze tot een waanzinnige ongrijpbare plek geworden. Ik droom wel eens over zulke bouwsels, waar achter elke kamer weer een andere kamer zit, trapje op trapje af, eindeloos veel verschillende atmosferen waar geen einde aan lijkt te komen. Ik hou van deze dromen omdat ze avontuurlijk zijn en eindeloos veel opties bieden. Nou zo iets dus maar dan in het echte leven. Cafe, haarsalon, werkplaatsen, ateliers terras, hangplek alles is hier op een totaal niet geregisseerde manier terecht gekomen en het zegt welkom, relax, this is life as it suppose to be.

De Zwolse paradox Zwolle zoekt haar DNA en identiteit waar het gaat om kunst en cultuur. Waarom zoekt ze? En waar is het dan gebleven? Aan de Zwolse creatieven ligt het niet, die zijn er genoeg en van goeie kwaliteit. Daarnaast hebben we ook nog eens een paar culturele succes kanonnen.  Maar we hebben geen spannende rafelranden, geen bijzondere artistieke infrastructuur, geen gekke vrijplaatsen en nagenoeg geen alternatieve (kunst) podia. Hoezo niet? DOAS is gelegaliseerd en opgeknapt en ondanks dat dat een architectonisch succes te noemen is en moedig ondernemerschap is het geen rafelrand meer. R 10 is ophouden te bestaan en nog een heel aantal andere rafelrandige locaties zijn ophouden te bestaan. Daar gaat ontwikkeld worden, er komt niks voor terug en onze echte stadse rafelranden zijn aan het opraken. Onze wethouder heeft het adagium niet in stenen te investeren. Maar wie in stenen durft te investeren,investeert op termijn in mensen, in cultuur, in toerisme en op den duur in uitstraling. De titel van mijn blog is ‘het pareltje en de ongepolijste diamant’ dat dekt de lading naar mijn mening best wel goed, ik zie Zwolle als een glanzende parel, ze wordt elke dag gepoetst en ze glimt mooi maar er is altijd de angst dat er krasjes op komen, in vergelijking tot Berlijn, deze steen is ook kostbaar maar ruw en ongepolijst, het zit vol krassen en butsen, dat wordt zo gelaten want er zullen toch weer nieuwe bijkomen.. . Iets meer lef, laissez- faire en ondeugendheid zou Zwolle goed doen. A bit more Berlin makes a world of difference!